zeven dagen als blauwdruk

In Genesis 1 lezen we dat God in zes dagen zijn scheppingswoorden openbaarde aan de mens. Daarna volgde de zevende dag, de sabbat van rust. Het is bijzonder opmerkelijk hoe deze week parallel loopt met zeven fasen in de heilsgeschiedenis, met als bekroning de sabbat van het Messiaanse rijk. De zeven dagen beschrijven “het begin van de schepping” maar zijn tevens een blauwdruk van het creatieve werk dat God doet gedurende deze (oude) schepping.

Op dag één riep God het licht tevoorschijn in de duisternis.
Deze dag komt overéén met de tijd vanaf dat de mens als sterveling uit de hof werd gestuurd (>duisternis) en moest leven bij het licht van zijn geweten (Rom.2:15) en de aankondiging  van “het zaad van de vrouw” dat komen zou (Gen.3:15).

De tweede dag is de dag van de scheiding van de wateren.
Wateren zijn een uitbeelding van de volkeren (Openb.17:15), die na de zondvloed ontstonden. Vanaf die tijd gaf God aan de mens de bevoegdheid om degene die bloed vergiet, te vergelden (Gen.9:6). Dit is in de kiem het begin van de overheid waaraan het zwaard is toevertrouwd (Rom.13:4).

Op de derde dag klinkt het woord waarin God het land tevoorschijn roept uit de wateren.
Zoals de wateren de volkeren uitbeelden, zo is het land een uitbeelding van “het land” en volk van Israël dat te midden van de volkerenwereld een afzonderlijke plaats krijgt. De derde dag spreekt van wat aanving bij de roeping van Abraham. Opmerkelijk ook dat op de derde dag sprake is van groen dat het land zou voortbrengen, zaadgevend gewas en vruchtbomen. Israël, het volk waaraan de levende woorden Gods (zaad!) zijn toevertrouwd (Rom.3:2), wordt vergeleken met een olijfboom, een vijgeboom en een wijnstok.

Op de vierde dag stelt God tekenen aan de hemel om licht op het land te geven ter onderscheiding van gezette tijden, dagen en jaren.
Deze vierde dag verwijst naar de tijd vanaf Mozes via wie de Torah aan Israël werd gegeven, vol aanwijzingen voor gezette tijden, dagen en jaren.

Op de vijfde dag is niet het land in beeld maar worden de wateren vervuld met waterdieren terwijl het uitspansel wordt bevolkt met vogels.
Deze vijfde dag komt overeen met de tijd waarin God leven creëert te midden van de wateren en anderzijds de hemelen haar bewoners geeft. Nu Israël terzijde staat (>het land), roept God de ekklesia uit de natiën (>de wateren) voor een hemelse bestemming (Rom.11:11-14; Ef.1:3; 2:6).

Op de zesde dag verschijnt de mens op het toneel om te heersen over wat God geschapen heeft.
Deze dag verwijst uiteraard naar de tijd dat de Ben Adam (de Zoon des Mensen) zal verschijnen om te heersen over alles op het land (=Israël) en in de wateren (de volkeren).

Op de zevende dag is alles gereed en blijft er rust over. Het is de bekroning van alles wat God tot dusver tot stand bracht.
De zevende dag spreekt van “de sabbat die overblijft voor het volk van God” (Hebr.4:9). Het verwijst naar de duizend jaren die gekenmerkt zullen worden door rust en vrede.

Reageer op Facebook

Delen: