goodbye!

Gisteren maakte ik een paar opmerkingen over hoe GOD is weggeredeneerd in het publieke leven. Refereren aan God vindt hooguit nog plaats in termen van sentiment of nostalgie. Maar niet als basis van heel het leven. Men kent geen Schepper die aan het begin staat en dus evenmin een plan of concept dat aan alles ten grondslag ligt. De vraag naar de zin van het leven is onzinnig geworden. Alles is immers puur toeval. Dat is een afschuwelijke filosofie die maakt dat het duister en kil wordt in het hart van de mens (zie Rom.1:21).

We zien dit fenomeen ook weerspiegeld in de wijze waarop we elkaar in het alledaagse leven groeten. Dat is tegenwoordig doorgaans plat (hoi, doei), maar van oudsher is dat in veel talen zeer betekenisvol en met onmiskenbare sporen van God. In het Grieks zei men chairètè (= weest verheugd!), dat verwant is aan het woord voor genade (=charis). In het Hebreeuws is de groet shaloom, dat is vrede. In de Duitstalige wereld zegt men gruss Gott (=groet God). In het Frans zegt men adieu wat God zij met je, betekent. Ons aju en ajuus is daar nog een verbastering van. Evenzo in het Spaans adios, in het Italiaans addio en in het Portugees adeus. Stuk voor stuk verwijzingen naar God. Maar wist u ook dat goodbye een samentrekking is van God be with ye? Wij weten en realiseren ons deze dingen niet meer en daarom is ons groeten uitgehold en nietszeggend geworden. Hoeveel rijker wordt het alledaagse groeten, juist als het herinnert aan GOD en alles wat Hij geeft!

Delen: