kerkgang

Onlangs ontving ik per email een tamelijk uitvoerig schrijven. Ik citeer (met toestemming) een deel daarvan:

“Over 2 zaken zou ik graag uw mening willen horen. Om te beginnen over het naar een kerk gaan. Ik vind het, zoals volgens mij een groot deel van de christenen, nogal saai om op zondag naar een kerkdienst te gaan. Ik haal weinig uit de preken. Daarnaast heb ik er moeite mee dat mensen een christendom aanhangen waarbij het grootste deel van de mensen voorgoed in een hel verdwijnt. Ook lijkt het een soort wereldvreemde wereld te zijn waardoor ik meer afstand ervaar met ongelovige collega’s en vrienden. In de kerk heerst vaak een subcultuur waarbij men elkaar ziet als een geminachte en vervolgde minderheid. Ik word daar niet echt door opgebouwd. Het idee dat ik, als ik lid zou worden van een kerk, in aanraking kom met allerlei dwalingen en mensen die niet oprecht zijn, maakt me nu al moe. De enige reden om me toch aan te sluiten zou zijn dat God mij mogelijk daar kan gebruiken en dat er vast ook mensen lid zijn van wie je wel kunt leren. Ook ben je dan van al het gezeur af van gelovige familieleden etc. die je graag als lid van een kerk zien. Ook zoiets kerkelijks: het lijkt erop of je geestelijk leven wordt afgelezen aan het feit of je wel of niet naar een kerk gaat. Als dat maar zo is, zal het verder wel goed zijn. De kringen lijken me dan nog het leukste, omdat je vrijuit kunt praten met elkaar. Ik kan ook positieve dingen noemen van kerken en kerkleden hier in de buurt, maar toch hou ik het idee dat ik meedoe aan een toneelstuk als ik ook een trouwe kerkganger wordt. Bent u wel aangesloten bij een kerk en hoe kijkt u hier tegen aan? “

Regelmatig krijg ik dit soort verhalen te horen of gemaild. Heel herkenbaar allemaal. Ik durf rustig te stellen dat vrijwel iedereen die gelooft in de boodschap aangaande de Redder der wereld, problemen heeft met reguliere kerkgang (RK, reformatorisch, evangelisch, etc.). Ik hoor eigenlijk nooit anders. Daar komt bij dat in de gemiddelde kerkdienst de Bijbel nauwelijks opengaat en mocht dat bij gelegenheid wel gebeuren dan blijkt de prediker al te vaak niet in staat de Schrift “recht te snijden”. Natuurlijk, er zijn uitzonderingen en ik moet oppassen niet alles over één kam te scheren, maar grosso modo is dit ongeveer het sombere verhaal. De enig goede reden om niettemin in zo’n setting te blijven, is om als ‘zendeling’ je licht te verspreiden. Maar gemakkelijk is anders…

Zelf gaan we als gezin het laatste jaar naar EH in Rotterdam en dat is wat de boodschap aangaat, een verademing! Nou ja, het gaat er nogal ‘kerkelijk’ aan toe (qua hiërarchie, liturgie en zo) en daar zal niet iedereen gecharmeerd van zijn. Iedereen moet hierin zijn of haar eigen afwegingen in maken. Maar waar het om gaat is dat gelovigen elkaar zouden opzoeken rondom het Woord. “Indien we in het Licht wandelen, zo hebben we gemeenschap met elkander…”, schrijft Johannes. Er is niets zo triest als wanneer gelovigen solitair door het leven menen te moeten gaan. Met een boekje in het hoekje. Daarmee onthouden ze niet alleen zichzelf heel veel (opbouw, correctie, aansporing, etc.) maar ook anderen. Als gelovigen horen we bij elkaar (“één lichaam”).. En dus zoeken we elkaar op. Ongeacht de setting. In de brieven van het NT lezen we dat men gewoonlijk informeel samenkwam in de huizen. Waarom ook niet? Aan de keukentafel of in een bovenzaaltje. Aan de waterkant of in een grote aula. Wat maakt het uit? Als we maar samenkomen om ons in Zijn Woord te verblijden en zo de onderlinge gemeenschap te beleven. Daar hebben we gelukkig geen officieel kerkgenootschap voor nodig. Integendeel!

Delen: