herkenning in de hemel? (2)

In mijn vorige blog betoogde ik dat de Bijbel geen enkele aanleiding geeft te denken dat in de nieuwe schepping onze herinneringen zijn gewist.

Iemand schreef me n.a.v. dit blogje:

Ik hoop alleen wel dat we in de hemel er heel anders uit zullen zien dan hier op aarde! Ik wil echt niet hetzelfde uiterlijk in mijn verheerlijkt lichaam als wat ik nu heb! (dan zou het ook niet verheerlijkt kunnen zijn). En ik weet zeker dat ik niet alleen ben in die wens!

Die wens zal beslist geheel in vervulling gaan! Want zoals het oude lichaam in “oneer” is, zo zal het lichaam in de opstanding “in heerlijkheid” zijn (1Kor.15:43). Dat betekent op z’n minst dat onvrede over ons uiterlijk dan geheel tot het verleden zal behoren.

Iemand anders reageerde met de vraag hoe men van herkenning kan spreken als we straks zullen zien “wat geen oog ooit heeft gezien” (1Kor.2:9)? Schrijft ook Paulus niet over lichamen die verschillen zoals een korenaar verschilt van een korrel graan (1Kor.15:37)? Wie herkent in een vlinder nog  de rups van weleer?

Inderdaad, het verschil zal zodanig zijn dat we met verbazing het lichaam zullen zien dat een complete metamorfose zal hebben ondergaan (vergl. Luc.24:41). Een verbazing die trouwens veronderstelt dat we weet zullen hebben van hoe het ooit was. Toch is het lichaam niet alleen maar anders. Er is ook continuïteit. Het lichaam vertoont na de transformatie nog steeds ook gelijkenissen met het vroegere lichaam.  We zien dit bij Jezus Christus, de eersteling die in onvergankelijkheid verrees. Hij verscheen gedurende veertig dagen bij vele gelegenheden aan zijn discipelen maar altijd was daar de (wederzijdse) herkenning (Luc.24:31). Soms was alleen al de stem voldoende om herkenning op te roepen (Joh.20:16). Die herkenning geldt zelfs i.v.m. Jezus’ handen en voeten die herinneren aan zijn lijden (Luc.24:40). Wanneer Hij in de toekomst voor de ogen van Israël zal verschijnen zullen zij zien wie zij doorstoken hebben (Openb.1:7). Maar het zijn geen wonden waaraan Hij in zijn opstanding wordt herkend, maar (lit)tekenen. Het zijn tekenen die herinneren aan zijn lijden maar in zijn opstandingslichaam onderstrepen ze juist zijn heerlijkheid!

Het universele Bijbelse principe is dat de weg naar heerlijkheid verloopt via lijden (Luc.24:26; Rom.8:18; Hebr.2:10). Het lijden van de tegenwoordige tijd vormt een onmisbaar bestanddeel van de toekomstige heerlijkheid. Zodat we ook daarin zien, dat bij GOD nooit iets tevergeefs gebeurt.
Kort en goed: GOD wist niet ons geheugen maar onze tranen!

Reageer op Facebook

Delen: