Geloven als een kind

Vaak gebeurt het dat ik op zondagmiddag even met een paar van onze kinderen naar een dichtbijgelegen begraafplaats wandel. In eerste instantie om zowel hen als mezelf even ‘uit te laten’ maar ook omdat we er aardigheid in hebben om te lezen wat er op grafstenen staat. Dat lijkt een wat morbide hobby, maar het zal u gedacht zijn tot wat voor boeiende gesprekken dit kan leiden. Boaz zit in groep 3 en is al redelijk in staat grafteksten te spellen. Gisteren liepen we langs een aantal zerken waar bordjes bij geplaatst waren.

‘Pappa wat staat er op deze bordjes?’
‘Nou jij kan lezen, lees maar voor’.
‘Nee, pappa, zeg jij het maar’.
‘Nou d’r staat op, dat deze graven binnenkort worden ontruimd’.
‘Wat is dat: ‘ontruimd’?’
‘Dan worden de resten van de mensen die hier liggen begraven, naar boven gehaald zodat hier weer andere mensen begraven kunnen worden’.
‘En wat gaan ze dan doen, met die resten?
‘Tja, dat weet ik eigenlijk ook niet precies. Ik denk dat die worden vernietigd’.
‘Maar hoe kan God die mensen dan straks weer levendmaken?’
‘O, geen probleem, God vindt ze heus wel weer’.
Boaz, denkt even na, en zegt dan lachend:
‘Gaaf hé, God zet ze gewoon weer als een puzzel in elkaar!’
‘Ja inderdaad’ zei ik, ‘zo zou je dat kunnen zeggen’. Leerzaam hoor, zulke gesprekjes. Voor Boaz natuurlijk, maar vooral voor mij.

Delen: