één GOD

Het valt in het boek Handelingen op, dat wanneer Paulus onder niet-Joden het Evangelie predikt, hij altijd eerst de ene GOD bekendmaakt. In de synagoge was dat niet nodig, want daar was en is deze waarheid bekend. Sterker: “één GOD”, dat is de kern-belijdenis van het jodendom, van welke richting ook. Voordat Paulus over de gekruisigde en opgewekte Christus Jezus kon spreken, moest het duidelijk zijn dat er één GOD is. In de Romeinen-brief betoogt Paulus dat elk mens dat weliswaar (latent) weet (1:18-21), maar dat deze waarheid onderdrukt wordt. Daarom herinnert Paulus zijn niet-Joodse toehoorders daar standaard aan. Denk maar aan zijn beroemde toespraak op de Areopagus in Athene (Handelingen 17). Eerst confronteerde hij zijn publiek met de waarheid dat er ÉÉN is, die alles schiep en aan alles een plaats geeft. Soms kwam hij niet eens verder dan slechts dat te vertellen. Zoals in Lystra (Handelingen 14:15-18).

Het is niet zinvol om over Christus Jezus, zijn losprijs en overwinning op de dood, te spreken, wanneer niet eerst helder is dat er één GOD is. Eén die alles plaatst en bij Wie daarom nooit iets mis gaat. Die dus ook het kwaad (zonde, lijden, dood) een plek geeft in Zijn volmaakt plan en alles tot een voortreffelijke einde brengt. Zonder deze ondergrond zal “het Evangelie van de heerlijkheid van Christus, die het Beeld Gods is” (2Kor.4:4), onmogelijk kunnen wortelen.

Delen: