Misschien wel de grootse misvatting in alle commotie rond het LHBT-onderwerp is dat het een zaak zou zijn van ethiek. ‘Mag het wel of mag het niet?’ Daarop strandde de discussie rond het Nashville-document ook telkens weer. Vaak samengevat in de (in orthodoxe kringen bekende) slogan: ‘je mag het wel zijn, maar je mag het niet doen‘. Een motto vol misverstanden.

gevoelens als chemische reacties

In de eerste plaats ‘je mag het wel zijn…’. Hoezo ‘je mag’? Alsof het hebben van gevoelens een keuze zou zijn. Het is met gevoelens net als met chemische reacties: het gebeurt gewoon. Ze overkomen je en dus is de vraag of het al of niet mág, volkomen irrelevant. Gevoelens kunnen lastig zijn en hoogst ongewenst. We kunnen ze ervaren als handicap. Maar gevoelens op zichzelf zijn nooit moreel verwerpelijk en niemand zou zich er daarom schuldig om hoeven voelen. Alleen dat besef kan al enorm bevrijdend werken! Accepteer gevoelens (ook die van anderen!) en leer ermee dealen.

hoeveel genders?

Minstens zo fundamenteel is ook dit gegeven: je seksuele identiteit is wat je bent vanaf het begin: mannelijk of vrouwelijk (Gen.1:27). Dat staat vast en het is objectief. Bekend vanaf de geboorte en geprogrammeerd in iedere lichaamscel: XY (mannelijk) of XX (vrouwelijk). Het idee dat er meer genders zouden zijn (‘genderdiversiteit’) is een ideologisch verzinsel. Gender betekent: geslacht of sekse en dat zit (populair gezegd) niet tussen de oren maar tussen de benen. Mannelijk of vrouwelijk, beiden biologisch en anatomisch op elkaar aangelegd. Dat is de seksuele geaardheid, zo is de natuur.

‘ik ben niet mijn gevoel’

Daar komt nog iets bij dat hier direct mee samenhangt. Gevoelens vallen niet samen met mijn identiteit. Een voorbeeld: ik ben een creatie van God en door Hem geliefd. Als ik dat voel, dan is dat fijn, maar wanneer ik dat niet voel maakt dat de waarheid er niet minder om. Ik ben nu 58 jaar oud, ongeacht of ikzelf (of een ander) dat ook zo beleeft. De jaren tellen, niet mijn gevoel. Voor de goede orde: met gevoelens is helemaal niets mis, integendeel, ze geven ons bestaan vaak ‘vleugels’. Maar men zou zich er niet door laten leiden want gevoelens zijn al te vaak zeer misleidend.

Eén van de grote leugens van deze tijd is dat een mens zou moeten doen doen wat hij of zij voelt. Nog een voorbeeld: ik ben getrouwd en dat gegeven staat los van mijn gevoelens. Sterker nog: zodra ik m’n gevoelens daarin wel bepalend zou maken, dan wordt dat juist een bedreiging voor mijn huwelijk. Waarom zouden vandaag zoveel huwelijken stranden? Is dat niet omdat men dikwijls redeneert (kort door de bocht samengevat): ‘het gevoel is weg, dus gaan we maar scheiden’? Terwijl het huwelijk juist niet gebaseerd is op gevoelens maar op trouw en belofte. Op die basis, maar ook alleen op die basis, kan een huwelijk standhouden.

In de genoemde uitzending kwam een getrouwde vrouw aan het woord die lesbische gevoelens kent maar toch beslist samen met haar man wil blijven. Ze zei (’28): “ik ben niet m’n gevoel. Mijn geloof bepaalt m’n handelen”. En zo is dat! Of zoals de jonge homofiel-voelende vader zijn vrouw prees met de woorden (’24): ‘mijn vrouw heeft me gelukkig altijd benaderd als man en mij bevestigd in een rol die ik nog helemaal moest leren’.

Nog eens: het gaat bij LHBT niet om ethiek. Er gaat een wezenlijke en beslissende vraag aan vooraf: wie ben ik? En waaraan ontleen ik mijn seksuele identiteit? Aan mijn gevoelens of aan zoals GOD mij gemaakt heeft, mannelijk of vrouwelijk? Oftewel: sta ik op drijfzand of op vaste grond?