Hij wil, Hij kan, dus Hij zal!

Antoine Bodar en bisschop Simonis hebben in orthodox-protestantse kringen het een en ander losgemaakt met hun uitlatingen. Zij beweerden onlangs dat moslims en hindoes, naar hun idee ook zalig zouden kunnen worden. Zaterdagavond j.l. zond de EO het programma ‘Deze Week’ uit, waarin het panel (met dr. Willem Ouweneel, ir. Jan van der Graaf en ds. Pieter van Kampen) zich over dit item bogen. Vaagheid en spraakverwarring waren troef tijdens deze uitzending. Dat was te verwachten, daar waar men geen zicht heeft op de toekomende aionen en in plaats daarvan denkt in termen van ‘eindeloze eeuwigheid’. Of daar waar men geen onderscheid ziet tussen het “Evangelie der voorhuid” (>Paulus) en dat “van de besnijdenis” (Jakobus, Petrus en Johannes; zie Gal.2:7-9). Maar eerlijk is eerlijk, aan het einde van de uitzending maakte vaagheid en spraakverwarring toch nog even plaats voor eenduidige helderheid. Van der Graaf (ik citeer vrij):

Wat er ook aan verscheidenheid aan opvattingen binnen het panel mogen zijn, in elk geval wijzen we resoluut de leer van de algemene verzoening (lees: Alverzoening) af.

In het Nederlands Dagblad is al enige tijd een zelfde discussie gaande. Ook daar dringt de verlegenheid met deze kwestie, zich telkens weer onontkoombaar aan de lezer op. Eergisteren was er de bijdrage te lezen van ds. L.W.Smelt, die triomfantelijk opent met

God wil niets liever dan dat alle mensen – ook hindoes – gered worden. Daar heeft hij alles, zelfs zijn geliefde Zoon, voor over gehad. De verzoening door Hem doortrekt de hele kosmos.

Dat klinkt veelbelovend! Of wat te denken van het slotwoord?:

Ik blijf in ieder geval voor die medemensen op omkeer hopen. Die God die ook mijn wil bevrijd heeft om te willen wat Hij wil (Filippenzen 2:12-15) kan toch ook hen wél-willend maken?

Prachtig! God wil alle mensen redden. Hij kan ook alle mensen redden. De enige zinnige conclusie daaruit is, dat God ook alle mensen ZAL redden. Dat zou je denken. Maar nee, deze conclusie is voor Smelt kennelijk zelfs geen overweging. Tussen opening en slot doet de predikant vooral zijn best om houvast te vinden binnen de orthodoxie:  

Orthodoxe protestanten en orthodoxe rooms-katholieken erkennen samen de waarde van de klassiek-christelijke dogma’s aangaande de Drie-enige God en Jezus Christus, God én mens. Deze eenheid in het belijden (…) moeten we gezamenlijk verbreiden en verdedigen. Dat is de kern…”.

Hier wringt de schoen. Wie zijn uitgangspunt neemt in de klassiek-christelijke dogma’s i.p.v. in wat “er staat geschreven”, dwaalt reeds in aanvang. Het verblindt. Dat blijkt ook wel, want ijzeren logica of niet, ds. Smelt verkiest de uitzichtloze duisternis over het lot van tallozen, bóven het licht dat God Zelf vanuit Zijn Woord laat schijnen, nl. dat Hij de Redder is van ALLE mensen!

Delen: