recensie: Come Sunday

Deze maand is bij Netflix de film ‘Come Sunday’ uitgekomen. Het is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een in Amerika bekende Pinkster-prediker Carlton Pearson. Hij was een rijzende ster onder de evangelisten en gaf leiding aan een mega-kerk in Oklahoma. Zijn bediening was gericht op ‘het redden van zielen’. Een knak kwam hierin toen hij na een bezoek aan zijn geliefde oom in de gevangenis, vernam dat deze zich van het leven had beroofd. Een ongeredde ziel, verloren voor de eeuwigheid… Terwijl hij hiermee tobde kwamen ook nieuwsberichten als mokerslagen bij hem binnen van de massaslachtingen in Ruanda. Miljoenen mensen die nog nooit gehoord hadden van Jezus Christus. Zouden die allemaal naar de hel gaan? Carlton kon het niet geloven.

Carlton sprak zijn twijfels daarover uit op de kansel. Maar daarmee zaagde hij de poten onder zijn evangelische kerk weg. Leiders als de bekende Oral Roberts gingen zich er mee bemoeien. Carlton moest zich beslist bekeren van zijn ketterij. Maar in plaats van dat hij terugkeerde op zijn schreden, veranderde zijn twijfel over de hel in de overtuiging dat God alle mensen gaat redden. En hij ging het vertellen op het podium en hij noemde tal van teksten die altijd waren verzwegen dan wel werden weggeredeneerd. Maar hoe overtuigend ook, het mocht niet baten. De orthodoxe leiders deden Carlton in de ban en de kerk liep leeg. Goede vrienden gingen hem mijden als een gevaarlijke misleider. En van een gevierde prediker werd Carlton Pearson een eenzame outcast. Maar meer dan ooit tevoren ging hij beseffen dat het Evangelie inclusief is: alle mensen omvattend.

Het is opmerkelijk dat Netflix in dit verhaal een film heeft gezien. Ze is er m.i. in geslaagd dit als overtuigend drama neer te zetten. Carlton is een oprecht man met een kloppend hart voor zijn God. Maar ook iemand die bewogen is met het lot van anderen. Hij durft ook na te denken en ongemakkelijke vragen te stellen. Scherp wordt in de film neergezet hoe meedogenloos de kerk afrekent met wat zij als ketterij ziet. Niet op basis van argumenten maar door te schermen met de traditie die het altijd anders heeft gezien.

Ik vond de film zeer herkenbaar. Mede omdat de ervaring van Carlton Pearson deels ook die van mijzelf is. Het persoonlijk drama dat in deze film naar voren komt is eigen aan de confrontatie tussen de leer van de hel en het Evangelie. Beiden verdragen elkaar niet. Als de leer van de hel waar zou zijn, dan is God oneindig veel erger dan alle Hitlers en Stalins bij elkaar. Een eindeloze verdoemenis is onmogelijk te verenigen met Gods onvoorwaardelijke liefde.

Ben ik dan lovend over alles in deze film? Nee. Ik vond de argumenten in de verschillende leerstellige confrontaties mager. Van beide zijden trouwens. Ik begrijp dat een speelfilm zich niet leent voor een diepgaand debat, maar dit had veel scherper gekund. Ook de meest elementaire vragen over hoe het zit met eeuwigheid, de hel en het oordeel, werden niet eens gesteld, laat staan beantwoord. In de film gaat het meer om emotie dan om wat de Bijbel zegt. Storend vind ik ook de bewering van Pearson dat alle mensen gered zouden zijn. Dat is niet wat de Bijbel leert. God is de Redder van alle mensen wat wil zeggen dat Hij alle mensen redt. Het betekent niet dat alle mensen gered zijn. Enfin, dat waren zo wat kritische kanttekeningen. Maar laat het je vooral niet weerhouden deze indringende film te bekijken.

Hieronder de trailer van Come Sunday.

Delen: