menen of weten?

Op de site van het NBC (Nederlands Bijbelstudie Centrum) las ik de volgende rake woorden:

Het Evangelie is met recht “de blijde boodschap”, daar het van Godswege licht en zekerheid levert aan een duistere en wankele wereld. En “daarom schamen wij ons het Evangelie van Christus niet.” Binnen het christendom heeft men geloof massaal losgelaten en ingeruild voor religie. Overtuigingen zijn verwisseld voor meningen. Het resultaat is een liberalisme, dat voortkomt, niet uit nederigheid en liefde, maar uit twijfel en onverschilligheid. Wie zijn mening probeert op te dringen aan anderen is arrogant en een lomperd. En wie bereid is te sterven voor zijn mening is een dwaas. Doch Bijbels christendom heeft niet van doen met meningen, maar met bewezen feiten en geopenbaarde Goddelijke waarheid!

God gaf ons Zijn Woord, Zijn Evangelie, en daarop gebaseerd geloofsvertrouwen is de erfenis van de Gemeente. Haar martelaren kenden de kracht van het geloof. Zij stierven voor de waarheid en niet voor “de algemene strekking van de Bijbel, gecorrigeerd in het licht van rede en geweten”. Wij zijn wellicht niet geroepen de martelaarskroon te dragen, maar wel om hun geloof te delen. Wij kunnen geen begrip opbrengen voor het wazige scepticisme van het tegenwoordige christendom. Agnosticisme is Grieks voor onwetendheid, en onwetendheid is zondig in de aanwezigheid van een Goddelijke openbaring. Een echte Christen is niet onwetend of in twijfel. Wij “menen” niet: wij wéten!

Delen: