nog eens: vervallen van de genade

Vorige week zondag sprak ik in Den Haag over Galaten 5, onder de titel ‘van de genade vervallen‘. Daarin betoogde ik dat “vervallen van de genade”, zoals Paulus dat noemt in Galaten 5:4, niet duidt op het overtreden van de wet maar juist op het verwachten van gerechtigheid daarvan. D.w.z. menen dat men rechtvaardig kan worden door de wet te houden. In deze blog wil ik inzoomen op één illustratie die ik in dit verband gaf: het volk Israël in de woestijn. GOD had hen uit Egypte verlost, HIJ voorzag hen van water en van brood uit de hemel en HIJ leidde hen door de woestijn. Weliswaar mopperde het volk dikwijls, maar tot aan de voet van de berg Sinaï kwam niemand van het volk om. Tot die tijd handelde God met het volk op basis van genade. Dat alles veranderde in één keer toen het volk deze plechtige belofte deed:

En het gehele volk antwoordde eenparig: ALLES wat de HERE gesproken heeft, zullen WIJ DOEN. En Mozes bracht de woorden van het volk weder aan de HERE over.
-Exodus 19:8-

Gewoonlijk worden deze woorden uitgelegd als een uiting van Israëls geloof. Maar het tegendeel is waar, het was hoogmoed. En hoogmoed komt voor de val (Spr.16:18). Op dezelfde plaats waar Israël unaniem deze belofte uitsprak, zou ze deze korte tijd later verbreken bij het gouden kalf. Maar let op: niet bij het gouden kalf verviel Israël van de genade. Dat onheil geschiedde al toen men (op voorhand!) beloofde alles te zullen doen wat de HERE had gesproken. Door deze bewering verviel men van de bodem van genade.

Paulus schrijft in Romeinen 9:

31 … Israel, hoewel het een wet van gerechtigheid najaagde, is aan de wet niet toegekomen. 32 Waarom niet? Omdat het hierbij niet uitging van GELOOF, maar van WERKEN.

In plaats van ‘amen’ te zeggen op Gods belofte dat HIJ alles zal doen wat Hij gesproken had (=geloof), verklaarde het volk dat ZIJ alles zouden doen wat God gesproken had (=werken). Gods belofte maakte plaats voor een menselijke gelofte en genade werd werken…

Reageer op Facebook

Delen: