werken aan Israëls hoop?

Ik las vanmorgen in het Nederlands Dagblad een bijdrage van Mr. Menno ten Brink, rabbijn van de Liberaal Joodse Gemeente Twente. Het triggerde mij, omdat ik gisteren in EH-Rotterdam heb mogen spreken over de 2000 jaren die de Schrift bepaalt tussen hemelvaart en het beloofde Koninkrijk. Uitgebeeld o.a. in de sabbatsreis tussen de Olijfberg en Jeruzalem (Hand.1:12) maar ook in de afstand die Israël zou bewaren tot de ark van het verbond, wanneer zij door de Jordaan zouden trekken (Jozua 3:4). Het spreekt van het Gódswonder van “leven uit de doden”, op de derde dag. 

Weliswaar spreekt ook rabbijn ten Brink over de hoop van 2000 jaren, maar wat een verschil! Voor de rabbijn is de hoop iets wat de mens zelf moet proberen (!) te realiseren. En daarmee blijkt ‘werken’ i.p.v. ‘geloven’ nog steeds hetzelfde struikelblok te zijn, als in de dagen van de apostel Paulus (slot Romeinen 9).

De rabbijn schreef (bold-lettertype van mij, AP):

De wegen naar die eenheidsstad zijn niet gemakkelijk, maar wij mogen nooit stoppen om het uiteindelijke doel te proberen te bereiken. Jeruzalem heeft de potentie de Messiaanse stad te zijn, wij zullen allen die potentie om moeten zetten naar die fel verlangde tijd van vrede. Maar we zijn er nog niet. Met de woorden van het Lied van de Hoop, Hatikwa, het volkslied van Israël:

Zolang diep in het hart,
de Joodse ziel leeft,
en gericht is op het Oosten.
Het oog verlangend naar Tsion kijkt,
is onze hoop niet vervlogen.

De hoop, tweeduizend jaar oud,
een vrij volk te zijn in ons eigen land,
Het land van Tsion en Jeroesjalajiem.

Delen: