Tot ziens Esther!

Afgelopen zaterdag is onze goede vriendin en geloofsgenoot Esther de Bruin overleden. Overlijden is in dit verband een zeer passend woord. Ze is over het lijden heen. Ze mocht slechts 44 jaar worden en wat een leed is daaraan vooraf gegaan! Ze laat een man en een dochter achter. Zo’n 25 jaar lang heeft een erfelijke spier- en zenuw-aandoening haar compleet gesloopt. Precies zoals al eerder haar moeder was overkomen, twee broers, een zus en ook meerdere nichtjes en neefjes. Ooit was Esther een mooie en levenslustige jonge vrouw. Maar alles in haar lichaam werd aangetast. Het lopen ging steeds moeilijker totdat ze in een rolstoel belandde. Haar armen en handen kon ze totaal niet meer gebruiken. De laatste jaren was ze totaal blind. En misschien nog wel het ergst van alles was dat ze uiteindelijk ook niet meer verstaanbaar kon spreken. Communicatie was daardoor vrijwel onmogelijk geworden. Kunt u zich voorstellen hoe Esthers overlijden een verlossing was?

De laatste jaren dat Esther in een verzorgingshuis verbleef bezocht ik haar wekelijks. Vóór die tijd was ze vaak aanwezig bij mijn bijbelstudies en tot zelfs enkele maanden terug was ze ook altijd van de partij in de samenkomsten in Zoetermeer. Dit ondermaanse had haar niets meer te bieden, dat was wel duidelijk. Maar houvast vond ze in de belofte die GOD geeft in de Schrift. Dat was de rots waarop ze steunde. Al jaren stond vast dat de bijbeltekst die boven haar rouwkaart zou komen te staan Romeinen 8:18 is. Dat wordt ook de tekst die donderdag a.s. tijdens de uitvaart voor het voetlicht zal worden gebracht.

Want ik ben er zeker van,
dat het lijden van de tegenwoordige tijd
niet opweegt tegen de heerlijkheid,
die over ons geopenbaard zal worden.

Hoe indringend zijn deze woorden, juist van iemand die als geen ander weet wat lijden is! Vaak heb ik met Esther over deze dingen gesproken. Op het laatst was dat slechts eenrichtingsverkeer omdat zijzelf niets meer verstaanbaar kon zeggen. Haar lijden was zeldzaam en uiterst zwaar. En dan te bedenken dat dit lijden niettemin niet opweegt tegen de heerlijkheid die haar wacht…

Maar het is veel meer dan dat! Want de NBG-vertaling kan gemakkelijk de indruk wekken alsof het om een weegschaal zou gaan, met aan de ene kant lijden en aan de andere kant heerlijkheid die net even zwaarder is. Maar dat is niet wat Paulus schreef. Hij schreef niet: niet opweegt tegen… Maar letterlijk vertaald: geen waarde [heeft] t.o.v….. Het gaat er Paulus niet slechts om dat de heerlijkheid doorslaggevend zal zijn. Nee, zijn statement is dat beiden (het lijden nu en de heerlijkheid straks) niet eens wáárd zijn met elkaar vergeleken te worden. In de metafoor van een weegschaal: links ligt een donsveertje (het lijden) en rechts een reusachtig rotsblok (de heerlijkheid). Een absurde verhouding dus. Welnu, dat is de verhouding van het lijden van de tegenwoordige tijd t.o.v. de toekomende heerlijkheid. Het lijden is, hoelang een paar decennia van leed in onze beleving ook mogen duren, voorbijgaand van aard. De heerlijkheid daarentegen is eindeloos! In de dubbele zin des woords.

Daar komt nog bij dat de toekomende heerlijkheid maar geen restauratie zal zijn van wat hier ‘gebroken’ is. Nee, het is een nieuw bestaan dat zelfs de heelheid op aarde (voor zover we dat kennen), ver achter zich zal hebben gelaten. De rups is een vlinder geworden!

Zonder lijden geen heerlijkheid. Dat is de Bijbelse wetmatigheid. Het lijden van de tegenwoordige tijd is een noodzakelijk onderdeel van de toekomstige heerlijkheid. GOD weet wat Hij doet. De schepping is niet vrijwillig “onderworpen aan de ijdelheid” en aan “de slavernij van de vergankelijkheid”, maar om Hem die haar daaraan heeft onderworpen, zo staat er geschreven (Rom.8:20,21). GOD maakt geen fouten. Nu geven mensen God de schuld van al het lijden in de wereld. Straks krijgt Hij de eer om wat Hij uit het lijden zal hebben voortgebracht!

Tot ziens Esther!

Reageer op Facebook

Delen: