Efeze 4:17 – niet langer wandelen in zinloosheid

Dit zeg ik dan en betuig in [de] Heer, niet langer te wandelen zoals ook de natiën wandelen, in zinloosheid van hun denken…

De Efeze-brief valt duidelijk uiteen in twee (min of meer) gelijke delen. Hoofdstuk 1 tot en met 3 is leerstellig: een uiteenzetting over de positie van de gelovige(n) in Christus “te midden van de hemelsen”. De hoofdstukken 4, 5 en 6 daarentegen gaan over ‘de wandel’ op aarde. Velen zien deze verdeling als een weegschaal die in evenwicht wordt gehouden. Met aan de ene kant ‘genade’ en aan de andere kant ‘wet’. Typerend in die benadering is de NBG51 die hier weergeeft “… dat gij niet langer moogt wandelen zoals ook de heidenen…”.  Het woordje ‘moogt’ hoort niet alleen maar niet thuis in een goede vertaling, het is een regelrechte dissonant in Paulus’ betoog! Een valse noot. Het suggereert alsof ons iets moois wordt afgepakt.

De wandel zoals Paulus daarover schrijft is geen tegenhanger van de genade maar juist een uitdrukking daarvan. Het is genade (=vreugde om niet) om “waardig te wandelen” (4:1), d.w.z. in onze wandel de waarde te mogen tonen van onze roeping. Zoals het een voorrecht is om zin, doel en betekenis in onze wandel te etaleren!

Delen: