waakzaam in gebed

De blog die ik onlangs schreef onder de titel ‘handen samen, ogen dicht‘ riep uiteenlopende reacties op. Sommigen hadden er nooit bij stil gestaan dat deze gebedshouding in de Bijbel onbekend is. Ze vonden het met recht een eye-opener dat in de Bijbel dikwijls de ogen letterlijk naar boven worden gericht.

Maar niet iedereen was blij met de blog. Ze proefden de suggestie dat je je ogen niet zou behoren te sluiten tijdens het gebed. Laat ik nu dan duidelijk zijn: dat bedoelde ik persé niet. Het idee van de ogen naar boven richten is: je kijkt niet om je heen maar je richt je op boven. In feite is dat ook het achterliggende idee van het sluiten van de ogen. Ook dan kijk je niet om je heen maar je richt je in gedachten (“de ogen van het hart”) op God. Wanneer je tot iemand spreekt, wil je in elk geval niet afleid worden door de dingen om je heen. Dat zou getuigen van desinteresse.

Zowel in de evangelieën (Mat.26:41; Luc.21:36) als in de brieven (Kol.4:2; 1Petr.4:7) wordt meerdere keren gewezen op het belang van waakzaamheid bij gebed. Waakzaamheid is een houding van alertheid. Concentratie. Hoe gemakkelijk doen dagelijkse beslommeringen onze gedachten niet afdwalen? Vermoeidheid kan een rol spelen. Of sterke prikkels om je heen. Of geprikkeldheid van binnen. Het zijn allemaal factoren die de aandacht kunnen doen verminderen. Vergeet ook het gevaar van routine niet. Juist als gebed vanzelfsprekend en regelmatig plaatsvindt, kan het zomaar een automatisme worden (Kol.4:2). Zonder oplettendheid uitgesproken. Iedereen voor wie gebed tot het natuurlijk ritme behoort, zal dat gevaar herkennen. Vandaar de weerkerende oproep tot waakzaamheid. Realiseer je tot Wie je spreekt. Je richt je tot de GOD van hemel en aarde! Laten we dáár nooit onze ogen voor sluiten.

Reageer op Facebook

Delen: