levendmaking in drie afdelingen

In 1Korinthe 15 zet Paulus uiteen hoe fundamenteel de opstanding van Christus uit de doden is. Zonder dat feit is het Evangelie zonder inhoud. Want in Christus’ opstanding is de garantie gelegen dat de dood (uiteindelijk) teniet gedaan zal worden (15:26). In vers 22 schrijft Paulus:

Want evenals in Adam allen sterven (lett. stervende zijn),
zo zullen ook in Christus allen levend gemaakt worden.

Paulus betoogt dat deze levendmaking van allen zal geschieden in drie afdelingen (rangorden):

23 Maar ieder in zijn eigen rangorde: Christus als eersteling, vervolgens die van de Christus zijn, in zijn parousia; 24 daarna het einde…

Christus is de eersteling in de levendmaking. Let op: Christus is niet de eerste die opstond uit de doden. Reeds vóór zijn komst hebben mensen “hun doden door opstanding terugontvangen” (Hebr.11:35) en tijdens zijn rondwandeling op aarde heeft Jezus ook diverse mensen opgewekt. Maar al die mensen die opstonden werden niet levendgemaakt, zij keerden slechts terug tot het sterfelijke bestaan om later opnieuw dood te gaan. Christus is echter de eerste die levendgemaakt werd, d.w.z. eens voor altijd opgestaan, “de dood voert geen heerschappij meer over Hem” (Rom.6:10). Opgewekt in onvergankelijkheid, heerlijkheid en kracht (1Kor.15:42,43).

De tweede afdeling die de levendmaking zal ondervinden, betreft degenen “die van de Christus zijn”. Dat zal zijn “in zijn parousia”, d.w.z. tijdens zijn aanwezigheid. Sinds zijn heengaan naar de hemel is Hij afwezig en straks in zijn terugkeer als koning aanwezig. Zijn parousia is niet slechts één moment van aankomst, maar duidt ook op het verdere verblijf. “In zijn parousia” zullen allen die van Hem zijn worden levendgemaakt. Ook gefaseerd, zoals blijkt uit andere Schriftplaatsen. Eerst bij ‘de wegrukking’ als zij “die in Christus gestorven zijn” worden opgewekt en de Heer tegemoet zullen gaan in de lucht (1Thes.4:16,17). Vervolgens, 75 dagen na de grote verdrukking (= 1260 dagen plus 75 dagen = 1335 dagen; Dan.12:12,13) zullen de rechtvaardigen opstaan, zoals o.a. Daniël. En voorafgaand aan de duizend jaren zullen ook de martelaren die omgekomen zijn tijdens de Beest-heerschappij worden opgewekt (Openb.20:4). Hoe dat verder ook invulling zal krijgen, zij “die van Christus zijn”, worden levendgemaakt tijdens Christus’ parousia.

Dan blijft er nog één afdeling over. Aangezien allen die in Adam sterven worden levendgemaakt, dan resteert nu nog (wellicht veruit) de grootste groep, nl. degenen die niet van Christus zijn. Ook zij zullen worden levendgemaakt, zoals Christus de eersteling. De meeste verklaarders wijzen dan op de opstanding van “de overige doden” (Openb.20:5) bij de grote witte troon (Openb.20:12). Maar dat is onmogelijk. Want bij de grote witte troon vindt weliswaar een opstanding plaats, maar beslist geen levendmaking. Het is een “opstanding ten oordeel” en staat juist tegenover een “opstanding van leven” (Joh.5:29). Immers, wanneer blijkt dat degenen die daar staan, niet geschreven staan in het boek des levens, zullen zij geworpen worden in de poel van vuur, “dat is de tweede dood” (Openb.20:14). Voor de tweede keer zijn zij dood en vandaar dat dit genoemd wordt “de tweede dood”. Hier wordt de dood niet teniet gedaan maar voortgezet.

Er is nog een belangrijke reden waarom “het einde” (1Kor.15:24), d.w.z. de laatste rangorde in de levendmaking, niet bij de grote witte troon zal plaatsvinden. De reden noemt Paulus zelf:

24 daarna het einde, wanneer Hij het koninkrijk aan God de Vader overdraagt, wanneer Hij alle heerschappij, alle macht en kracht onttroond zal hebben. 25 Want Hij moet als koning heersen, totdat Hij al zijn vijanden onder zijn voeten gelegd heeft. 26 De laatste vijand, die teniet gedaan wordt, is de dood…

“Het einde”, dat is de laatste levendmaking, vindt plaats wanneer Christus niet langer zal heersen en het Koninkrijk zal overdragen aan God de Vader. Zal dat pal na afloop van “de duizend jaren” zijn? Nee, want Christus en de zijnen zullen ook daarna nog als koningen heersen, zoals we lezen in Openb.22:5. Als een nieuw Jeruzalem vanuit de hemel zal nederdalen zal de troon van het Lam in het midden staan (Openb.22:1). Christus zal heersen “tot in de aeonen der aeonen” (Openb.11:15; 22:5), d.w.z. de overtreffende aeonen die nog zullen aanbreken. Niet “tot in alle eeuwigheden” (Openb.11:15; 22:5), zoals de meeste vertalingen volkomen ten onrechte weergeven. Christus’ heerschappij heeft een “totdat”. Zijn heerschappij duurt voort tot “het einde”, d.w.z. de laatste levendmaking oftewel totdat Hij de dood als laatste vijand zal hebben teniet gedaan. Dat zijn synonieme begrippen. Christus doet de dood teniet door allen levend te maken.

In Openbaring 21 en 22 heeft Christus nog geen troonsafstand gedaan en de reden daarvoor zagen we reeds eerder. Gedurende de nieuwe hemel en aarde zoals Johannes in de laatste Bijbelhoofdstukken beschrijft, is nog sprake van dood (Openb.21:8) en dus heerst Christus nog. Allen die niet van Christus zijn, zullen geen deel hebben aan dat Koninkrijk en die heerschappij. Zij zijn (voor de tweede keer) dood. Wanneer ook zij levend gemaakt worden (nadat zij reeds bij de grote witte troon waren gericht) is er geen dood meer en zal Christus het Koninkrijk overdragen aan God de Vader. Dan is zijn taak als koning met succes voltooid. Geen mens die dan nog ontbreekt. Geen spoor van zonde en dood wordt dan nog gevonden. Alles zal Christus hebben ondergeschikt terwijl de dood zal zijn verzwolgen in de overwinning (1Kor.15:54). Dan is het tijd voor zijn abdicatie: een volmaakt Koninkrijk zal Hij overdragen aan zijn God en Vader, “opdat God zij alles in allen!” (1Kor.15:28).

Reageer op Facebook

Delen: