in leven en sterven…

Dat we vergankelijke mensen zijn, weten we allemaal. Voorbijgangers. Maar vroeg of laat komt dat heel dichtbij.
Afgelopen dinsdagochtend  kreeg  ik een telefoontje van een bekende, die me vertelde dat z’n vrouw enkele uren tevoren, was overleden. Naar menselijke maatstaven veel te jong. In een paar jaar tijd, had de gevreesde ziekte haar lichaam gesloopt. De laatste dagen voor haar overlijden was haar fysieke conditie ineens heel hard achteruit gegaan. En nu, in alle rust en overgave had ze in de vroege ochtend de laatste adem uitgeblazen. Vlak nadat haar man de woorden uit Filippi 4, over de vrede van GOD die alle verstand te boven gaat, had voorgelezen. De strijd en moeite, vooral van het afscheid nemen, mag zeker niet worden gebagatelliseerd. Haar man, haar kinderen en de velen die haar lief waren, kunnen er van meepraten. Maar toch… onder haar leven lag een onaantastbaar fundament: de trouw en liefde van GOD! Daar vanuit leefde ze en in dat besef  is ze ook ontslapen.

Als over een paar dagen de ter aardebestelling zal plaatsvinden, zal dat (bij alle tranen die ongetwijfeld zullen vloeien) tóch geen triest gebeuren zijn. “Want” om met de apostel Paulus te spreken: “we zijn niet als degenen die geen hoop hebben”. Wat een voorrecht, juist tegen de achtergrond van “inktzwarte duisternis”, het licht te laten stralen van Hem die ooit in alle vroegte in de hof van Arimathea de dood overwon. Als garantie dat de dood uiteindelijk volkomen teniet gedaan zal worden!
Voor elk mensenkind, ieder in zijn eigen rangorde.

Delen: