1Korinthe 15:9 – de minste van de apostelen

… maar laatst van allen, als aan de misgeborene, werd hij gezien ook door mij. Want ik ben de minste van de apostelen, ik ben niet toereikend een apostel genoemd te worden, omdat ik de ekklesia van God heb vervolgd.

De levende Heer is na zijn opstanding gedurende veertig dagen verschenen bij vele gelegenheden. Aan de “de twaalven”, één keer zelfs aan vijfhonderd broeders tegelijk en aan alle apostelen. Paulus was daar nooit bij. Sterker nog, toen de “de ekklesia van God” al een aantal jaren tegen de verdrukkingen in groeide, was Saulus van Tarsus de meest prominente vervolger van die beweging.

Is het niet bizar, dat terwijl deze Saulus zijn gewelddadige acties ging voortzetten in het buitenland, de opgewekte Christus uitgerekend aan hem verscheen? Een paar jaar na de hemelvaart. Buiten het land. Aan een vijand pur sang. Vanuit de hemel, in oogverblindend licht. Waarom moest juist deze man geroepen worden tot apostel (=afgevaardigd)?

Paulus’ roeping is van een totaal andere orde, dan die van de andere apostelen. Hij geneerde zich om ‘apostel’ genoemd te worden. Zijn roeping demonstreert enkel genade. En als een levend bewijs daarvan, mocht hij met die boodschap naar de natiën gaan…

Delen: