Knoch onder vuur

De afgelopen week vond op het forum een frontale aanval plaats op het werk van Adolph Ernst Knoch (1874-1965). Beweerd werd, dat het meeste wat hij geschreven heeft, onzin zou zijn, dat hij een grote prutser was, de Schrift verdraaide, een dwaalleraar was enz.. Nu verwijs ik op de Goedbericht-site slechts zelden naar de figuur van Knoch, omdat ik mij perse niet op menselijke autoriteit wil beroepen. Maar zulke expliciete laster als die van afgelopen week, kan ik moeilijk onweersproken laten.

De naam van Knoch is onlosmakelijk verbonden aan de her-ontdekking van vele fundamentele waarheden uit de heilige Schrift. Ik doe een greep:
* God is GOD, d.w.z. Degene die “alles gemaakt heeft voor Zijn doel”. Ook het kwaad. Nooit gaat bij Hem iets mis;
* er is “één God, de Vader” terwijl de Zoon van God het “Beeld is van de onzichtbare God, de Eerstgeborene van elk schepsel”;
* de aionen (eeuwen) zijn wereldtijdperken die zowel een begin alsook een einde hebben (i.t.t het heersende idee van een ‘eindeloze eeuwigheid’);
* “God is de Redder van alle mensen”;
* “de doden weten niets”;
* een correcte indeling van de NT-ische brieven op basis van Galaten 2:7-9
* etc.

Absolute eerbied voor wat “er staat geschreven” karakteriseerde de scherpzinnige Knoch. Daarom heeft hij ook zo onbeschrijfelijk veel mogen ontdekken in de Schrift. En dat brengt me bij het laatste en belangrijkste wat ik in deze korte bijdrage over deze ‘reus’ naar voren wil brengen. Reeds vroeg ontdekte Knoch dat de meeste vooruitgang in Schriftonderzoek wordt geboekt, wanneer men uitgaat van de concordantie op de grondtekst. Immers, de betekenis van een woord wordt bepaald door de wijze waarop ze gebruikt wordt. Aan de hand van een trefwoordenregister leert men een woord met precisie kennen. Maar omdat de concordantie op de grondtekst gewoonlijk de DIScordantie van bijbelvertalingen aan het licht brengt, werd Knoch zich bewust van de noodzaak, een vertaalmethode te ontwikkelen, dat uitgaat van de concordantie. Met als oogmerk om menselijke inleg maximaal uit te sluiten en de bijbelezer te confronteren wordt met de feiten van de grondtekst. Zo werd Knoch de pionier van de concordante vertaalmethode en heeft hij heel zijn lange leven, onvermoeibaar gewijd om de geïnspireerde tekst zo dicht als mogelijk bij de bijbellezer te brengen. Terecht zei één van zijn medewerkers tijdens zijn begrafenis in 1965:

“Knoch behoorde tot een groep mensen, die hun leven wijdden aan de taak om Gods wonderlijke wereld van woorden te classificeren, zoals de grote botanicus Linnaeus dit deed voor de wonderlijke wereld van Gods planten.”

Boze tongen mogen Knoch dan een “grote prutser” noemen, maar wie zoiets beweert, zegt meer over zichzelf dan over Knoch. Tot op vandaag is zijn immense nalatenschap van onschatbare waarde voor velen, bij het nauwkeurig onderzoek der Schriften.

Na het forum-tumult van de laatste week, leek het me toch goed om ook dit geluid eens te laten horen.

Delen: