echtbreuk in het hart

N.a.v. de laatste blog ‘homofoob‘ ontving ik van iemand een reactie waar ik één argument wil uitlichten. De schrijver kritiseert het onderscheid dat ik maakte tussen homofilie en en homoseks en brengt daarbij het volgende in stelling.

Het is m.i. wel typisch om er zo’n groot verschil in aan te geven. Jezus zelf is daar veel duidelijker over. Laat me daarin iets anders vergelijken. In het geval van overspel is het irrelevant of je fysiek overspel pleegt (in ons voorbeeld homoSEKS) of erover nadenkt (in ons voorbeeld homoFILIE) (Mat 5:28). Dus haat God gewoon homoSEKS en homoFILIE. 

Mijn eerste vraag is: waar lezen we in de Schrift dat God homofilie haat? De Schrift spreekt in afkeurende woorden over seksuele omgang tussen mannen maar niet één woord over de neiging daartoe. Is dat ook niet begrijpelijk? Wat kan een mens doen aan een onwillekeurige neiging of emotie? Die heb je of die heb je niet. Zie het als een chemische reactie. Die is gewenst of niet maar niet goed of fout. Het is geen keuze en daarom kan men er ook geen moreel label aan hangen. De Schrift doet het in elk geval niet.

En dan Mat.5:28. Er zijn weinig teksten in de Bijbel die zo misbruikt zijn als deze. Al eerder is deze tekst in een GoedBericht-blog ter sprake geweest maar omdat het een hardnekkig misverstand betreft, kan het geen kwaad dit hier opnieuw te doen. 

Maar Ik zeg u: Een ieder, die een vrouw aanziet om haar te begeren, heeft in zijn hart reeds echtbreuk met haar gepleegd.

Jezus spreekt hier over een man die een (getrouwde) vrouw aanziet met de intentie echtbreuk met haar te plegen. Zelfs al komt het er niet daadwerkelijk van, dan nog heeft de men in zijn hart reeds echtbreuk gepleegd. Maar hoe wordt de tekst meestal geïnterpreteerd (zoals hierboven)? Dat een man in zijn hart echtbreuk pleegt wanneer hij seksuele gedachten heeft bij het aanzien van een vrouw in het algemeen. Deze uitleg is gangbaar in traditioneel-christelijke kring en (vooral) mannen worden daardoor opgezadeld met een dagelijkse strijd die niet te winnen valt (“every man’s battle”). Gevolg: een niet aflatend gevoel van schuld en hopeloosheid. Terwijl de (seksuele) aantrekkingskracht tussen mannelijk en vrouwelijk een gegeven is vanuit de natuur, ook volgens de Schrift (Rom.1:27). Voor de doorsnee christen is de natuur echter geen argument (vergl. 1Kor.11:14). Integendeel zelfs, omdat men ten onrechte is onderwezen dat de mens een boze natuur zou hebben. En zo heeft religie wat natuurlijk en gezond is tot zonde gemaakt.

Stel, een man loopt langs een restaurant en hij ziet de heerlijkste gerechten waarbij het water hem in de mond loopt. Heeft hij dan in z’n hart gestolen? Of stel, een vrouw kijkt bij de juwelier naar sieraden en fantaseert hoe het is om daarmee rond te lopen. Heeft ze in haar hart dan diefstal gepleegd? Zou ze zich schuldig moeten voelen? Dat is toch bizar?! Hoe kan er sprake zijn van diefstal in het hart, zonder dat iemand zich diefstal heeft voorgenomen? En bij echtbreuk in het hart zou dat wél kunnen?

Toen David vanaf zijn dak de zich wassende Batseba zag, genoot hij van dit schouwspel (2Sam.11:2). Maakte dit hem tot een echtbreker? Nee, dat werd hij pas toen hij plannen maakte om haar af te pakken van Uria. Zelfs al had hij Batseba niet kunnen krijgen, dan had hij toch in zijn hart reeds echtbreuk met haar gepleegd. Niet omdat hij genoot van het aanblik van deze mooie vrouw. Het is vrome godsdienst die dit de man ten laste legt, niet de Schrift. Bekoord zijn van vrouwelijke vormen is niet minder natuurlijk dan het genieten van bloemen in de tuin of van een glas rode wijn. In plaats van zich schuldig daarover te voelen zou men heel wat beter God kunnen danken voor al het mooie en goede dat HIJ gemaakt heeft (1Tim.4:4).

Reageer op Facebook

Delen: