oude en nieuwe natuur?

Spreken over verschillende ‘naturen’ is typisch christelijk jargon. Zo geldt het als een ijkpunt van orthodoxie om te onderschrijven dat Jezus Christus ‘God de Zoon’ is: één persoon en twee naturen (=God én mens). Een kniesoor (en ketter!) die er op wijst dat geen van deze frasen of uitdrukkingen ook maar één keer in Schrift voorkomt…

schizofreen
Het spreken over twee naturen is eveneens gangbaar, waar men het heeft over de geloofspraktijk. De gelovige zou een oude en nieuw natuur hebben en deze gelden als ongeveer synoniem voor “de oude mens” en de nieuwe mens” waar Paulus over spreekt. Maar ’twee naturen’ die zouden huizen in de inborst van een gelovige, is in de Schrift onbekend. Met “de oude mens” doelt de Bijbel nl. op de zondaar, de mens van huis uit en met de “nieuwe mens” degene die gelooft: gerechtvaardigd en niet langer een zondaar. Het één volgt het ander op. De ellende van de doorsnee kanselboodschap is echter, dat het van de gelovige een schizofreen maakt. Een stumper met een dubbele natuur. Een zondaar die geacht wordt tot z’n laatste snik te worstelen met de oude natuur die in hem woont. Wat een treurnis!

slaaf van de zonde
Iemand die plezier heeft in de zonde, is ongetwijfeld een slaaf van de zonde. De wereld is er vol van. Dat de zonde uiteindelijk bitter smaakt, zal zeker waar zijn, maar tóch… zulke mensen zijn niet half zo meelijwekkend als de religieuze variant van de zondeslaaf: iemand die voortdurend bezig is niet te zondigen. Juist zulke mensen worden als geen ander beheerst door de zonde. Leven “onder de wet” noemt Paulus dat. “Gij zult niet… en gij zult niet…”. Etc. Altijd bezig met de zonde en de strijd daartegen maar ook… frustratie op frustratie “…  wat ik niet wens, het kwade, dát doe ik… Ik ellendig mens!” Men leze Romeinen 7.

dood voor de zonde
Wat een gelovige zou behoren te leren, is te rekenen zoals God rekent. “Dood voor de zonde en levend voor God in Christus” (Rom.6:11). Waar we ons bewust zijn van onze nieuwe identiteit (“levend voor God in Christus”), zijn we dood voor de zonde. Dat wil zeggen: we zullen de zonde negeren. Niet: we moeten het negeren, want dát bestaat niet. Dat is zoiets als: je mag niet aan zwart denken (resultaat: je denkt juist aan zwart).

de nieuwe mens aandoen
Wie zich bewust is van zijn nieuwe identiteit in Christus, zal “de oude mens” in de praktijk ook als een kleed “afleggen” om de “nieuwe mens aan te doen”. Zo spreekt Paulus daarover in Efeze 4:17-32. Geen innerlijke oorlog van twee naturen die elkaar op leven en dood bevechten. Niets van dat al. Je kiest het kleed (lees: gedrag) dat jou past. Het enige wat daarbij van belang is dat je je realiseert wie je bent. “De oude mens” hoeft geen moeite te doen om het gedrag te vertonen dat bij hem of haar hoort. Wie heeft ons wijsgemaakt dat het met “de nieuwe mens” anders zou zijn en dus wel moeite zou kosten? Dat het een strijd zou zijn om de nieuwe mens aan te doen? Het is een voorrecht en eer voor “de nieuwe mens” om het bijpassende kleed aan te trekken! Paulus schrijft b.v.:

Wie een dief was, stele niet meer, maar spanne zich liever in om met zijn handen goed werk te verrichten, opdat hij iets kan mededelen aan de behoeftige.
Efeze 4:28

een droevig evangelie…
Het Evangelie verandert het denken van een dief. Doordoor wordt hij van binnenuit getransformeerd! Daar kan geen therapie voor kleptomanie tegen op. Hoe droevig is het als mensen, onder het mom van ‘evangelie’, voorgehouden wordt, te blijven tobben, te blijven proberen en te blijven strijden. Is dat de vrede, blijdschap, hoop en kracht die het Evangelie garandeert? Mensen wordt geleerd te strijden, waar de Bijbel rust belooft. Zondebesef wordt als het grootste goed aangeprezen, terwijl we zouden rekenen “dood te zijn voor de zonde en levend voor God in Christus”.

Beste lezer: laat u niet (ver)knippen in twee naturen. In Christus (!) zijn we een nieuwe schepping. Zo rekenen we “… het oude is voorbijgegaan”.

Delen: