GoedBericht.nl logo
English Blog

GoedBericht.nl wijst op de ene GOD die alles beschikt en bij wie nooit iets mis gaat. Zij wijst op Jezus Christus als Redder der wereld. Jazeker, van alle mensen! Omdat GOD nooit laat varen de werken van zijn handen.

Uitgangspunt is de Bijbelse boodschap zoals Paulus deze als “apostel en leermeester van de natiën” heeft mogen bekendmaken. GoedBericht wil uitsluitend wijzen op wat “er staat geschreven”. Want “de Schrift” bewijst én verklaart zichzelf.

 

Lees verder

De levende GOD is een Redder van ALLE mensen, speciaal van gelovigen!

1 Timotheus 4:10

Prikbord

Recente Artikelen

Alverzoening volgens het Reformatorisch Dagblad

In een recent commentaar stelt het Reformatorisch Dagblad dat de leer van de alverzoening “gemakkelijk te weerleggen” is, omdat zij zou indruisen tegen tal van Bijbelse gegevens. Daarbij worden vier punten genoemd: de realiteit van de eeuwige straf, de ernst van de zonde, de rechtvaardigheid van God en de noodzaak van geloof en bekering. Die opsomming klinkt stevig, maar juist op deze punten blijkt de kritiek de kern van het Bijbelse betoog te missen. Daarbij is een duidelijke afbakening nodig. Reinier Sonneveld en David de Vos hanteren een Schriftvisie waarin de Bijbel niet functioneert als het geïnspireerde Woord van God. Hun publicaties laat ik daarom buiten beschouwing. Een gesprek over de reikwijdte van verzoening (Kol.1:20), rechtvaardiging (Rom.5:18), redding (1Tim.2:4; 4:10) en levendmaking (1Kor.15:22) kan alleen zinvol zijn wanneer de Schrift zelf het vertrekpunt is, niet persoonlijke ervaring, morele intuïtie of tijdgeest. misvattingen rond “eeuwige straf” Het Reformatorisch Dagblad slaat de plank vooral mis waar het spreekt over “de realiteit van de eeuwige straf”. Dat heeft een eenvoudige reden: men hanteert een betekenis van het woord “eeuwig” die de Bijbel zelf niet kent. In de Schrift verwijst “eeuwig” (Hebr. olam, Gr. aionios) niet naar een eindeloze tijd, maar naar een aion: een door God bepaalde tijdsperiode met een begin en een einde. Het idee van een eindeloze straf berust niet op Bijbels taalgebruik, maar op een later, filosofisch tijdsbegrip. Bij de wederkomst van Christus breekt dan ook geen eindeloze eeuwigheid aan, maar beginnen "de toekomende aeonen" (wereldtijdperken; Ef.2:7), waarin Christus zal heersen totdat de dood als laatste vijand zal zijn teniet gedaan en God "alles in allen" zal worden. Alles geheel naar Gods "gemaakt bestek”. de ernst van de zonde en Gods rechtvaardigheid Ook de suggestie dat binnen alverzoening de ernst van de zonde zou worden ontkend of gebagatelliseerd, is onjuist. De Bijbel tekent een volstrekt soeverein God, Die alle dingen beschikt en ook zonde en lijden een plaats geeft in Zijn heilsplan. Dat is geen vergoelijking van het kwaad, maar juist een erkenning dat niets zich aan Gods hand onttrekt — een uitgangspunt dat in reformatorische kring tot de kern van het belijden behoort en doorgaans met grote nadruk wordt verdedigd. Evenmin wordt Gods rechtvaardigheid tekortgedaan. Integendeel: als God rechtvaardig is, dan doet Hij recht, zet Hij recht en brengt Hij de dingen terecht. Bijbelse rechtvaardigheid is niet het eindeloos laten voortbestaan van wat verkeerd is, maar het herstellen en tot zijn doel brengen van wat ontspoord is. noodzaak van geloof en bekering Ten slotte is het onjuist dat de noodzaak van geloof en bekering binnen het denken over alverzoening zou worden ontkend. Verzoening voltrekt zich doordat God vervreemde en vijandige schepselen verandert in liefhebbers van Hem. Hij is daarin niet afhankelijk van de menselijke wil, maar Degene Die alles beschikt en geloof schenkt. De waarschuwingen van profeten en apostelen staan volledig in dat kader. Zij hebben nooit betrekking op een eindeloze straf of een eindeloos oordeel — een gedachte die de Schrift eenvoudig niet kent. “Want een ogenblik duurt Zijn toorn, een leven lang Zijn welbehagen” (Ps. 30:6). Dat zijn de Bijbelse verhoudingen.

26-12-2025 Lees verder

Quirinius en de precisie van Lucas

Lucas beschrijft de geboorte van Jezus tegen een duidelijke historische achtergrond. Daarbij noemt hij een inschrijving en de naam van Quirinius. Juist die combinatie heeft vaak vragen opgeroepen. Het probleem wordt zichtbaar zodra we lezen hoe dit vers in veel vertalingen wordt weergegeven: Deze inschrijving had plaats, toen Quirinius landvoogd van Syrië was.— Lucas 2:2 (NBG-1951) Wie deze zin zo leest ontkomt nauwelijks aan de indruk dat Jezus werd geboren tijdens het bestuur van Quirinius als landvoogd. Dat lijkt te botsen met andere historische gegevens, omdat Quirinius vooral bekend is van een volkstelling die pas later, in 6 na Chr., plaatsvond. Toch ligt het probleem niet bij Lucas, maar bij de manier waarop dit vers vaak wordt verstaan. de eerste inschrijving Lucas spreekt namelijk nadrukkelijk over “de eerste inschrijving”. Dat woord is doorslaggevend. Een eerste veronderstelt een vergelijking: eerste ten opzichte van een andere. Lucas maakt dus onderscheid. Hij schrijft niet over dé bekende volkstelling onder Quirinius, maar over een eerdere registratie. Dat dit onderscheid bewust is, blijkt wanneer we Lucas’ tweede boek lezen. Daar verwijst hij zelf expliciet naar die latere, bekende telling: Na hem stond Judas de Galileeër op, in de dagen der inschrijving, en maakte veel volk van zich afvallig; ook hij is omgekomen en allen, die zich bij hem aansloten, zijn verstrooid.— Handelingen 5:37 (NBG-1951) Deze inschrijving onder Quirinius was algemeen bekend en ging gepaard met oproer. Lucas kent die gebeurtenis dus goed. Juist daarom is het opvallend dat hij in Lucas 2 spreekt over de eerste inschrijving. het woordje “toen” Hier speelt het kleine woordje “toen” een grote rol. In de NBG-vertaling staat: “toen Quirinius landvoogd van Syrië was”. Dat suggereert dat beide gebeurtenissen samenvallen. Maar Lucas zelf schrijft dat niet zo. In de oorspronkelijke tekst staat geen woord dat expliciet “toen” betekent. Door dit woord toe te voegen, ontstaat een indruk van gelijktijdigheid die Lucas zelf niet vastlegt. Lucas noemt Quirinius om duidelijk te maken welke inschrijving hij níét bedoelt. Het gaat niet om de bekende, latere telling uit Handelingen 5, maar om de eerste registratie. Quirinius als ijkpunt Dat verklaart waarom de naam van Quirinius hier opduikt. Zijn naam fungeert als ijkpunt. Door hem te noemen in combinatie met het woord “eerste”, maakt Lucas duidelijk dat deze inschrijving voorafgaat aan de later zo bekende telling. De verwijzing is dus niet verwarrend, maar juist verhelderend — mits we Lucas niet meer laten zeggen dan hij zegt. Lucas’ eigen uitgangspunt Deze zorgvuldigheid past geheel bij wat Lucas zelf aan het begin van zijn evangelie schrijft: Daar velen getracht hebben een verhaal op te stellen over de zaken, die onder ons hun beslag hebben gekregen, gelijk zij ons zijn overgeleverd door hen, die van den beginne ooggetuigen en dienaren van het woord geweest zijn, heeft het ook mij goed gedacht, na alles van meet af aan nauwkeurig te hebben nagegaan, dit in geregelde orde voor u te boek te stellen, […] opdat gij de betrouwbaarheid zoudt kennen der zaken, waarvan gij onderricht zijt.— Lucas 1:1-4 (NBG-1951) Lucas presenteert zich hier bewust als iemand die zorgvuldig onderscheid maakt en betrouwbaar verslag doet. Wie Lucas 2:2 in dat licht leest, ontdekt geen vergissing, maar precisie. Het probleem ontstaat niet door wat Lucas schrijft, maar door wat er in vertalingen aan wordt toegevoegd. Zodra we Lucas laten spreken in zijn eigen bewoordingen, blijkt hoe nauwkeurig hij zijn historische context tekent.

22-12-2025 Lees verder

is Adam androgyn geschapen?

Met de stelling dat Adam androgyn geschapen zou zijn, wordt bedoeld dat hij oorspronkelijk zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken in zich droeg: één mens waarin beide geslachten verenigd waren, die later van elkaar gescheiden zouden zijn. Deze gedachte wordt soms verdedigd op basis van Genesis 1 en 2. Een nauwkeurige lezing van de Schrift geeft daar echter geen steun aan. mannelijk en vrouwelijk Vaak wordt gewezen op Genesis 1:27: En God schiep de mens naar Zijn beeld; naar het beeld van God schiep Hij hem; mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen.–Genesis 1:27- De gedachte is dan dat “de mens” hier één wezen zou zijn dat zowel mannelijk als vrouwelijk is. De tekst zelf zegt dat echter niet. Zij maakt juist een duidelijk onderscheid. Eerst wordt gesproken over “de mens” in enkelvoud: “schiep Hij hem”. Daarna volgt de toevoeging: “mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen”. Dat laatste is meervoud. Niet de ene mens Adam wordt mannelijk en vrouwelijk genoemd, maar de mensheid wordt aangeduid als bestaand uit twee: mannelijk en vrouwelijk. Genesis 1 beschrijft het eindresultaat; Genesis 2 beschrijft hoe dat resultaat tot stand komt. geen rib maar zijde Daarbij komt het tweede argument, ontleend aan Genesis 2. Daar staat niet dat God een rib uit Adam nam, maar een tsēlāʿ. Dat woord wordt elders gebruikt voor een zijde of zijkamer, bijvoorbeeld van de tabernakel of de tempel (Ex.26:36) Vanuit die betekenis wordt vaak gesuggereerd dat het hier om een vrouwelijke zijde van Adam zou gaan, soms concreet gedacht als een baarmoeder die uit hem werd genomen. De tekst zelf blijft echter sober: Toen deed de HERE God een diepe slaap op de mens vallen, en terwijl hij sliep, nam Hij één van zijn zijden (tsēlāʿ), en sloot haar plaats toe met vlees.–Genesis 2:21- Wat wordt weggenomen, heeft nooit de betekenis van een orgaan, maar van een zijde. Vervolgens wordt deze zijde niet teruggeplaatst of hersteld, maar “gebouwd” tot een vrouw: En de HERE God bouwde de zijde, die Hij uit de mens genomen had, tot een vrouw.–Genesis 2:22- De Schrift spreekt hier niet over het verwijderen van een vrouwelijk voortplantingsorgaan, maar over het nemen van bouwmateriaal waaruit de vrouw gevormd zou worden. Daarbij is van belang dat de plaats die bij Adam ontstaat, wordt “toegesloten met vlees”. Adam blijft niet verminkt of onvolledig achter. Adam wordt man Wat opvalt is dat Adam tot aan dit moment nergens “man” genoemd wordt. Hij heet steeds: de mens (ha-adam). Pas nadat de vrouw is gebouwd, klinken voor het eerst de woorden “man” en “vrouw”: Deze zal ‘vrouw’ heten, omdat zij uit de man genomen is.–Genesis 2:23- Beide aanduidingen verschijnen tegelijk. Dat betekent dat Adam vóór deze ingreep geen man was, maar ook geen vrouw, en evenmin mannelijk én vrouwelijk. Hij was mens. Door het nemen van vlees en gebeente uit hem (Gen.2:23) wordt de vrouw gebouwd, en doordat de ontstane leegte bij hem wordt opgevuld met vlees, wordt hij zelf man. In één en dezelfde operatie ontstaan vrouw en man. Wanneer de vrouw tot Adam wordt gebracht, openbaart zich met haar verschijning tegelijk dat hij man is! Adams  woorden in vers 23 zijn dan ook geen kale constatering, maar een uitroep van herkenning en verrukking. de man is door de vrouw Dit verklaart ook de uitspraak van Paulus: De vrouw is uit de man, maar de man is door de vrouw.–1 Korintiërs 11:12- Wanneer Paulus zegt dat “de vrouw uit de man is”, spreekt hij retrospectief. De vrouw is genomen uit degene die sinds haar bouw ook “man” genoemd wordt. Dat blijkt ook uit het tweede deel: “maar de man is door de vrouw”. Daarmee wordt het ontstaan van het man-zijn aangeduid: Adam werd man door de bouw van de vrouw. De Schrift spreekt daarom niet over een oorspronkelijke androgynie. Adam wordt niet beschreven als een dubbelgeslachtelijk wezen dat later wordt opgesplitst, maar als mens. Door Gods ingrijpen, waarbij de vrouw werd gebouwd, ontstaat ook het onderscheid tussen man en vrouw. Adam wordt niet als mannelijk en vrouwelijk aangeduid, maar als mannelijk noch vrouwelijk. Pas na de bouw van de vrouw is hij “man”. Zo laat de tekst zelf zien hoe dit onderscheid tot stand komt.

15-12-2025 Lees verder

atheïsme gedijt bij een kleine god

Atheïsme bloeit waar God wordt verkleind; de Schrift openbaart een GOD die alles volmaakt beschikt.

12-12-2025 Lees verder

gelooft u sinterklaas?

Veel gedoe was er vele jaren over 'zwarte Piet'. Maar laten we het eens hebben over de 'goedheiligman'....

05-12-2025 Lees verder

de wereldbevolking in Abrahams dagen

Wanneer we de periode van de aartsvaders betreden – de dagen van Abraham, Isaak en Jakob – ontmoeten we in Genesis een wereld van steden, volken en koningen. Maar hoe groot was de mensheid op dat moment werkelijk? Zeker wanneer we bedenken dat de zondvloed nog geen vijf eeuwen daarvoor had plaatsgevonden en de mensheid toen opnieuw begon met slechts acht zielen. Elders op deze website is uiteengezet dat de geboorte van Abraham ongeveer 2000 jaar vóór Christus plaatsvond, en dat dit zo’n kleine 350 jaar na de zondvloed is. Met die tijdlijn in het achterhoofd kunnen we de bevolkingsgrootte in Abrahams dagen goed benaderen. een nieuwe mensheid uit acht zielen Na de vloed begint de mensheid met drie vruchtbare echtparen: Sem, Cham en Jafeth met hun vrouwen. Genesis 10 noemt hun zonen en besluit met de conclusie dat uit hen de volken der aarde zijn voortgekomen na de vloed (Genesis 10:32). Het hoofdstuk schetst een mensheid die zich snel en breed over de aarde verspreidt. Dat ligt ook voor de hand. Genesis 11 vermeldt dat de mensen in die tijd een lange levensduur hadden, waardoor meerdere generaties eeuwenlang naast elkaar leefden en de bevolkingsgroei niet werd afgeremd door snelle sterfte. Bovendien hadden de gezinnen doorgaans vele kinderen: Genesis noemt vooral de zonen, maar doet daarmee vermoeden dat er achter de namenrij nog meer kinderen schuilgingen. De aarde moest opnieuw bevolkt worden; de wereld lag open voor de nakomelingen van Noach. Daarbij klonk ook de goddelijke opdracht om vruchtbaar te zijn en zich te vermenigvuldigen (Genesis 9:1). In zo’n situatie – lange levensduur, grote gezinnen, een lege wereld en een duidelijke opdracht – is een snelle groei van de mensheid volkomen logisch. Het ligt dan ook voor de hand dat de populatie zich in de eerste eeuwen na de vloed snel uitbreidde. een nuchtere berekening Hoeveel mensen zou je dan mogen verwachten na zo’n 350 jaar groei vanuit een begin van acht personen? Het is niet nodig om ingewikkelde modellen te gebruiken. Wanneer de bevolking zich gemiddeld eens per 35 à 40 jaar verdubbelt – een voorzichtige schatting voor een jonge mensheid waarin grote gezinnen de norm waren – komt men al snel uit op tienduizenden mensen. Een trage verdubbelingstijd van veertig jaar leidt tot een wereldwijde populatie van ongeveer dertigduizend mensen; een iets snellere groei, met een verdubbelingstijd van 35 jaar, komt uit rond de tachtigduizend mensen. Wanneer de groei nog iets sneller verloopt, bijvoorbeeld een verdubbeling per 25 tot 30 jaar, stijgt de populatie gemakkelijk naar honderdduizenden mensen. Zulke groeipercentages zijn helemaal niet uitzonderlijk. Ook in de afgelopen decennia zagen we in delen van Afrika, het Midden-Oosten en Zuid-Azië bevolkingsgroei van 2 tot 3 procent per jaar, wat eveneens neerkomt op een verdubbeling binnen 25 tot 35 jaar. En dat zónder de lange levensduur en sterke gezinsstructuren die Genesis 11 veronderstelt. Wat demografisch in onze tijd al voorkomt, is in de omstandigheden van de vroege mensheid dus helemaal niet bijzonder. sluit dit aan bij het Bijbelse beeld? Wanneer Abram wordt geboren – ongeveer 350 jaar na de zondvloed – toont Genesis een wereld die volop in ontwikkeling is. Er zijn steden zoals Ur en Haran, en even verderop Sodom en Gomorra. De volken hebben zich sinds Babel verspreid en er zijn regionale koningen en stedelijke machtscentra, zoals beschreven in Genesis 14. Dat veronderstelt geen immense wereldbevolking, maar wel een stevige basis. Een groei van enkele tienduizenden tot mogelijk honderdduizenden mensen past uitstekend bij het Bijbelse beeld van die periode. In de eeuwen na Abrahams roeping wordt dat beeld alleen maar duidelijker. De wereld is in wording. Nieuwe steden ontstaan, volken ontwikkelen zich en statelijke structuren krijgen vorm, al zijn ze nog relatief klein. Genesis beschrijft precies zo’n opkomende wereld: een mensheid die net is begonnen, maar al voldoende omvang en diversiteit heeft om de beschreven ontwikkelingen te dragen. conclusie Wanneer Abraham zijn intrede doet – ongeveer 2000 v.Chr., zo’n 350 jaar na de zondvloed – is de mensheid naar alle waarschijnlijkheid uitgegroeid tot vele tienduizenden, en mogelijk honderdduizenden mensen. Dat is ruimschoots voldoende om de volkenlijst van Genesis 10, de steden van Genesis 11–14 en de politieke structuren van Abrahams dagen te verklaren. De Bijbelse chronologie en de demografische realiteit sluiten naadloos op elkaar aan en vormen een logisch geheel.

03-12-2025 Lees verder

46. Een mens moet zich toch ook láten verzoenen (2Kor.5:20)?

Nee. Paulus zegt in 2 Korinthe 5:20 niet: “Laat u met God verzoenen”, maar: “Wordt verzoend met God!” Het verschil is beslissend. In het Grieks staat de oproep in passieve vorm: het is een bevel waarbij de uitwerking door de mens wordt ondergaan. Precies zoals de melaatse hoorde “word gereinigd” (Mat.8:3). Of de dove tegen wie werd gezegd “word geopend” (Mar.7:34). Of de dode tegen wie de de Heer sprak “word gewekt” (Luc.7:14). In al die gevallen werd er gebiedend gesproken, terwijl de ontvanger volstrekt passief was. Zij konden niets en er werd ook niets van hen gevraagd. Gods woord deed het werk. Niet grotendeels, maar helemaal. Verzoening is geen proces waarin de mens een stap moet zetten of toestemming moet geven. Paulus zegt juist: “Alles is uit God, die door Christus ons met Zich verzoent.” –2 Korinthe 5:18- God is de Handelende, de mens is ontvanger. Wanneer Paulus “smeekt”, is dat geen wanhopige oproep, maar de aandrang van een ambassadeur die verkondigt wat God doet. Het evangelie is geen aanbod, maar een mededeling: God verzoent de wereld met Zichzelf. En geloof zegt daarop: Amen! Zie uitgebreider: wordt verzoend – niet: laat u verzoenen

15-11-2025 Lees verder

zijn alle mensen kinderen van God?

De titel van het boek roept binnen de orthodoxie weerstand op. Maar is dat terecht? Wat zegt de Schrift?

12-11-2025 Lees verder

Recente Toespraken

het Evangelie: Gods belofte vervuld!

Het evangelie is een goed bericht. Waarom? Omdat het proclameert dat Gods zijn belofte heeft vervuld.

28-12-2025 Lees verder

Gods hoogtijden (4) – Eerstelingschoof

Eén dag was gereserveerd voor de eerstelingschoof van de gersteoogst. De dag na de sabbat. Maar waarom?

18-12-2025 Lees verder

de bouw van de vrouw

De man beeldt de Schepper uit, de vrouw het schepsel. Ze is gebouwd als ware het een huis of heiligdom...

14-12-2025 Lees verder

is Matteüs 24 al vervuld?

In zijn rede op de Olijfberg spreekt Jezus over oorlogen, misleiding, grote verdrukking en zijn komst op de wolken. Sommige uitleggers menen dat dit allemaal in het jaar 70 na Christus is vervuld — een visie die voor sommigen best overtuigend klinkt. Maar klopt dat met wat de Schrift werkelijk zegt? In deze studie gaan we dit na en zullen we ontdekken hoe de gebeurtenissen rond het jaar 70 een type zijn van de definitieve vervulling in de nabije toekomst. Gerefereerd wordt aan de studie de studie: 70 AD en daarna (overigens: Tisha B'Av betekent de 9e van de maand Av, niet de 10e)

07-12-2025 Lees verder

naar de natiën gezonden (4) – de sleutelrol van Caesarea

In Caesarea ging de poort naar de natiën open, een zeehaven als toegang tot de volkerenzee.

05-12-2025 Lees verder

alverzoening in de spotlights

Dit jaar staat het onderwerp alverzoening binnen de christelijke wereld sterk in de belangstelling. Zo werd het boek “Het einde van de hel” van Reinier Sonneveld uitgeroepen tot theologisch boek van het jaar, en zorgt David de Vos voor nogal wat ophef met “Alle mensen zijn kinderen van God”. Wat brengen Sonneveld en De Vos precies naar voren? Hoe spreken zij over de Schrift en is die voor hen beslissend? Komen hun standpunten overeen met de boodschap zoals Paulus die onder de natiën predikte?

30-11-2025 Lees verder

genade benaderd

Genade is één van de meest voorkomende woorden in de christelijke woordenschat. Maar wat betekent het eigenlijk?  Zonder heldere definitie blijft genade een vaag begrip, zonder concrete zeggingskracht. In deze toespraak gaan we terug naar de oorsprong van het Griekse woord charis. Wat we dan ontdekken zet alles in een verrassend nieuw licht!

23-11-2025 Lees verder

Gods hoogtijden (3) – ongezuurde broden

De hoogtijden Pascha en ongezuurde broden horen bij elkaar en in de praktijk draagt het vaak de naam van de eerste hoogtij (> Pesach). Op 14 Aviv wordt een eenjarig lam geslacht (=Pascha) en van 15 t/m 21 Aviv, dus één week lang, wordt het feest van de ongezuurde broden gevierd. Het was tijdens deze week dat Jezus stierf (14e), drie nachten in het graf lag en vervolgens verrees. Het zuurdesem als uitbeelding van het bederf is officieel ten einde en vandaar ook feest!

21-11-2025 Lees verder

Prikbord

Bijbelvers

Romeinen 16:27 – de alleen wijze God

… aan [de] alleen wijze God, zij door Jezus Christus, de heerlijkheid tot in de aeonen. Amen!

Paulus sluit zijn Romeinenbrief af met een lofprijzing die alles samenvat: God is de alleen wijze. Niet de meest wijze, niet de hoogste onder anderen, maar de enige die met recht zo genoemd kan worden. Alle ware wijsheid is van Hem afgeleid.

Het Griekse woord voor wijsheid (sofia) is mogelijk afgeleid van het Hebreeuwse tsapha dat uitkijkpost of wachttoren betekent. Die betekenis is veelzeggend. Wie zich op een hoogte bevindt, heeft overzicht. Wijsheid heeft te maken met perspectief, met uitzicht, met het vermogen om het geheel te overzien.

Daarmee wordt direct duidelijk waarom Paulus spreekt over “de alleen wijze God”. Er is er slechts Eén die werkelijk “op de hoogte” is. Hij alleen overziet hemel en aarde, verleden, heden en toekomst. Wat voor ons fragmentarisch is, is voor Hem één samenhangend geheel. Niets ontgaat zijn oog, niets verrast Hem, niets loopt Hem uit de hand. God is wijs omdat Hij als geen ander uitzicht heeft. Hij weet waar de wereldtijdperken – de aeonen – op uitlopen. Hij kent het einde vanaf het begin. Terwijl wij vaak tasten in het duister en vragen waarom dingen gebeuren, weet Hij exact waartoe zij dienen. Wat ons zinloos of onbegrijpelijk voorkomt, heeft in Zijn plan een plaats en een doel. Zijn wijsheid garandeert dat alles uitloopt op wat Hij zich heeft voorgenomen.

Delen:

 

Bijbelvers archief

Voor heel de inhoud van deze site geldt: onderzoek zélf in de Schrift "of deze dingen alzo zijn". (Hand.17 vers 11).
Copyright © 2025 André Piet. Design & Development door Outhands Internet & Media
Login Mobiele versie Desktop versie