Titanic-gevoel

N.a.v. een discussie op een (besloten) Facebook-pagina van groep christenen, schreef ik de volgende reactie:

Bij vragen als ‘hoe kunnen we de jeugd er bij betrekken’ of ‘hoe kunnen we de diensten aantrekkelijker maken’ of ‘hoe krijgen we de mensen zondagmorgen hun bed uit’,  bekruipt mij altijd heel sterk een ‘Titanic-gevoel’: dit is een zinkend schip. De boot wordt geprobeerd drijvende te houden, het orkestje moet andere liedjes spelen, de kapitein gaat het over een andere boeg gooien – maar het maakt allemaal geen d.nder meer uit (excusez moi)… het rotsvaste geloof is weg – verdwenen.

De wezenlijke vraag is omgekeerd: wat boeit het hoeveel mensen komen en het leuk vinden? Natuurlijk zie ik liever een volle dan een lege zaal maar aangezien we geroepen zijn het belangrijkste nieuws te melden, diskwalificeren we onszelf op het moment dat de vraag interessant voor ons wordt, hoe we mensen kunnen entertainen (> Gal.1:10). Alsof we een bedrijf zijn dat een product moet zien te slijten! We hebben een goed bericht – en al luistert er bijna geen hond, voor wie gelooft blijft het tóch een goed bericht. En omdat het een goed bericht is, blijven we het ook vertellen. Met genoegen! Dáárop is het bestaansrecht gebaseerd van de ekklesia. En zo niet: slaap zondagmorgen lekker uit!

Reageer op Facebook

Delen: