onbegrip over Alverzoening

Afgelopen zaterdag (10 november) heeft de synode van de Protestantse Kerk Nederland besloten te blijven bij haar afwijzing van ‘de leer van Alverzoening’. De aanleiding van dit besluit was dat een kerklid bezwaar had gemaakt tegen artikel 37 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis (over ‘het Laatste oordeel’). De berichtgeving daarover:

Een synodecommissie boog zich met hulp van deskundigen over dit zogeheten gravamen. Het oordeel luidde dat er geen Bijbelse onderbouwing voor de stelling is dat God elk mens vergeeft en iedereen naar de hemel gaat, oftewel de alverzoening. De synode was het daarmee eens. Slechts drie van de 113 aanwezige leden stemden tegen.

Het gaat me nu even niet om het oordeel van de commissie of dat van de synode maar om de definitie van het begrip. Alverzoening wordt geacht te betekenen: God vergeeft elk mens en iedereen gaat naar de hemel. In het genoemde krantenbericht wordt ook een synodelid opgevoerd die hetzelfde ‘begrip’ demonstreerde.

Ouderling Gerben van Dijk plaatste een kanttekening. Hij gelooft in een ‘ruimhartige, genadige God, zo vertelde hij. ‘Maar ik vraag me wel af: als je vijand van God wilt blijven, waarom zou je dan vergeving willen?’

Met deze voorstelling maakt men op voorhand een valse start omdat men blijk geeft niet te weten waar men het over heeft. Aangezien het begrip Alverzoening direct ontleend is aan Kolosse 1:20 (Gr. apokatallaxai tapanta), zou men om te beginnen ook dáár zijn licht opsteken. In dat vers staat dat God door het bloed van het kruis het al met Zich verzoent, hetzij wat op aarde, hetzij wat in de hemelen is. Waarbij ‘verzoenen’ betekent (zie ook het volgende vers): vervreemden en vijanden veranderen in vrienden. Let daarbij op, dat het schepsel verzoend wordt, d.w.z. het schepsel is passief en lijdend voorwerp. GOD is Degene die verzoent: Hij verandert een vervreemd en vijandig creatuur in een vriend. Hoe? “… door het bloed van het kruis”. Het kruis van Golgotha bewijst dat geen vijandschap zo groot is, of GOD overtreft het. Vijandschap is geen verhindering maar juist een voorwaarde om te worden verzoend! Dat alles blijkt zonneklaar uit het enige Bijbelvers waar de term Alverzoening aan is ontleend. Alverzoening betekent dus helemaal niet “dat God elk mens vergeeft”  maar dat hij elk creatuur (niet alleen mensen!) verandert van vijand in vriend. Het bestaansrecht van een kerk is juist gelegen in de erkenning en de proclamatie van dit gegeven. Paulus noemt het in Kolosse 1:23 “de hoop van het Evangelie” en bindt ons op het hart dat we daar niet van zouden afwijken.

Hoe triest daarom dat een synode “met hulp van deskundigen” deze waarheid nu met grote meerderheid officiëel blijft afwijzen en besluit dat dit niet zo mag zijn…

Reageer op Facebook

Delen: