het argument van de kerkgeschiedenis

Paul Washer, een bekend Amerikaans prediker, legt in onderstaande videofragment (vanaf 1’13) uit, dat de Schrift de enige bron van waarheid is, MAAR dat deze altijd gelezen dient te worden binnen de context van de kerk.

Ik vraag aandacht voor dit fragment, omdat deze redenering altijd weer wordt opgeworpen tegen de boodschap van GoedBericht. Het is het primaire verwijt waar ik voortdurend tegenaan loop wanneer ik onder christenen de Schriften open en b.v. uiteenzet dat er één God is, nl. de Vader, of dat God door het bloed van het kruis alles met zich verzoent. Mijn onderwijs daarover kan niet waar zijn, omdat de meerderheid van de theologen dit verwerpt en altijd verworpen heeft. De kerkgeschiedenis zou mij in het ongelijk stellen. Laten we dit argument eens nader bezien.

Wanneer Pauls Washer zegt het voor iedere onderzoeker van de Schrift nuttig is kennis te nemen van wat anderen vóór hem hebben ontdekt, dan stem ik daar 100% mee in. Daarvan geen kennis willen nemen zou getuigen van een arrogante houding. Ik ben niet de enige en ook niet de eerste die zich met een bepaald Schriftgedeelte of Bijbels onderwerp bezighoudt. Waarom zou ik dan doen alsof en geen rekening met hen willen houden? Het kan toch heel goed zijn dat mij zaken ontgaan die anderen wél hebben opgemerkt? Slechts “samen met alle heiligen” zijn we in staat de breedte, lengte, hoogte en diepte van de liefde van Christus te bevatten, schreef Paulus (Ef.3:18).
Tot zover dus helemaal akkoord.

Paul Washer gooit echter twee dingen door elkaar. Kennis nemen van wat anderen hebben gezegd en geschreven is één ding. Maar het standpunt van de meerderheid als waarheidscriterium hanteren, is iets totaal anders.

Als iedereen het met elkaar eens is en ze zijn het niet eens met ons, dan hebben wij het waarschijnlijk mis.

Hoezo “waarschijnlijk”? Is de waarheid democratisch? Als iedereen zegt dat twee plus twee vijf is, is dat dan ook zo? Heeft de geschiedenis van de wetenschap ons niet geleerd dat nieuwe ontdekkingen vrijwel altijd op weerstand stuiten? Is het niet zo dat als het gaat om waarheidsvinding de meerderheid er bijna per definitie naast zit? Vertegenwoordigden de profeten de meerderheid? Werd Jezus’ getuigenis gedragen door de godsdienstige leiding? En werd Paulus’ prediking algemeen aanvaard?

De onuitgesproken aanname van Paul Washer is dat de kerk altijd gelijk heeft. In de eerste plaats vraag ik me dan af: welke kerk? De Grieks-Orthodoxe Kerk? Of de Rooms-Katholieke kerk? Maar daarmee zou Paul Washer als protestants theoloog zichzelf veroordelen! In de context van deze video doelt Paul Washer vooral op het gedachtegoed van grote predikers als Jonathan Edwards en Charles Spurgeon. Maar vertegenwoordigden deze predikers ‘de kerk’?

Maar afgezien van het feit dat ‘de kerk’ niet bestaat (er zijn immers tal van kerken) is er nog een veel belangrijkere reden waarom Paul Washer de plank misslaat. Hij beweert:

We kunnen van de kerkgeschiedenis leren hoe de kerk de problemen oploste. Hoe ze de dwaalleren te boven kwam.

Het tegendeel is echter waar! De apostel Paulus schreef dat na zijn heengaan, de overgrote meerderheid van de christenen zich verder zou afkeren van de waarheid en de gezonde leer zelfs niet meer zou verdragen (2Tim.4:3,4). Als de kerkgeschiedenis ons één ding leert, dan is het dat de kerk niet de problemen oploste maar ze juist creëerde. Hoe ze van “één God” een drie-enig God maakte, van Gehenna een hel, van aeon een eeuwigheid, van Israël de kerk, enzovoort. De kerkgeschiedenis toont niet hoe de kerken de dwaalleren te boven kwamen maar hoe ze daarin juist ten onder ging! De kerkgeschiedenis laat zien hoe de kerken de gezonde leer bestrijden en allen die haar uitdragen, ex-communiceert.
Dat zijn voor mij de lessen van de kerkgeschiedenis.

Reageer op Facebook

Delen: