de trouwerij als overdracht

⁵⁰ Toen antwoordde Laban, alsook Betuel en zij zeiden:
Dit is een bestiering van de HERE (…)
⁵¹ Zie, daar is Rebekka, neem haar en ga heen,
opdat zij de vrouw worde van de zoon van uw heer…
-Genesis 24-

De bovenstaande passage illustreert treffend hoe van oudsher een huwelijk beschouwd werd. Vele voorbeelden zien we daarvan in de Bijbel. Een huwelijkssluiting was een familie-aangelegenheid. Het was de vader die zijn dochter formeel overdroeg aan een andere man. Vanaf haar geboorte behoorde het meisje hem toe als vader. Als bruid vertrouwt hij haar nu toe aan de man aan wie ze de rest van haar leven zal toebehoren. Hij is de verwekker van zijn dochter en als vader daarom verantwoordelijk voor haar. Haar lot is zijn zorg. Daarom is de overdracht aan de juiste man primair ook zijn zaak. Natuurlijk zal hij (en zijn vrouw) de dochter betrekken in de keuzes die hij maakt en haar mening meewegen, maar hij is het die haar overdraagt.

In onze westerse beleving is de notie van de vader die zijn dochter overdraagt, sterk op de achtergrond geraakt. In onze beleving is het huwelijk vooral een zaak tussen de beide echtelieden. Zij maken hun keuzes, puur individueel. Zij doen dit vooral op basis van gevoelens die zij voor elkaar hebben. Wat een zeer onbetrouwbare grond overigens is voor een relatie die voor het leven bedoeld is. Want gevoelens van verliefdheid blijken in de praktijk een nogal beperkte houdbaarheid te hebben. De individualistische, Valentijns-visie die ten grondslag ligt aan de meeste huwelijken in de westerse wereld, is gebleken niet erg succesvol te zijn. Of hoe moeten we het anders noemen als een groot deel van de huwelijken in ons deel van de wereld eindigt in echtscheiding?

Gevoelens van verliefdheid zijn trouwens niet alleen onbestendig maar maken betrokkenen ook dikwijls keuze-onbekwaam. Verliefdheid maakt gewoonlijk blind, terwijl voor het kiezen van een partner juist scherp zicht vereist is. Niet de gevoelens maar het gebruik van het verstand is daarin het belangrijkste. Juist ouders worden geacht dit vermogen te hebben. Zij kennen hun kind als geen ander en worden in hun oordeel niet misleid door emotionele factoren die op termijn er totaal niet toe doen.

Deze blog is niet bedoeld om gebruiken van weleer, in ere te herstellen. Ook niet om vroeger tijden te verheerlijken boven de onze. Wel vraag ik begrip voor de wijsheid in oude gebruiken. Nog steeds kennen we het gebruik van de vader die op de trouwdag zijn dochter bij het altaar aan de toekomstige echtgenoot weggeeft. Dat is meer dan een ceremonie, het drukt de essentie uit van de huwelijkssluiting. De zorg en de liefde wordt door de vader formeel overgedragen aan de nieuwe man in het leven van zijn dochter.

Reageer op Facebook

Delen: