sexuele identiteit en zo

Ik heb God niet verlaten. (…) Ik luister slechts naar mijn hart, zonder nog langer mijn ware identiteit te verloochenen.

Het bovenstaande las ik deze week in een bewogen persoonlijk verhaal van Monique Samuels waarin ze, zoals dat heet ‘uit de kast komt’. Ze beschrijft hoe ze een paar jaar geleden in het huwelijk trad maar daar nu een punt achter zet, omdat het haar steeds duidelijker werd, dat ze ‘lesbisch is’. Het zou natuurlijk niet kies zijn om haar persoonlijke ontboezemingen op internet te bespreken, maar omdat Monique zelf hiermee expliciet in de openbaarheid treedt, staat het me wél vrij er naar te verwijzen. Voor de goede orde: het gaat mij in deze blog niet om haar persoonlijke verhaal, want wie ben ik om dat te beoordelen? Het gaat mij slechts om enkele motieven die zij opsomt en die m.i. drogredenen zijn. Omdat ze vaker worden vernomen, lijkt het me nuttig ze te bespreken.

gevoel versus trouw
In de eerste plaats is een huwelijk gebaseerd op trouw en niet op gevoel. Wanneer je ongehuwd samenwoont kun je je partner verlaten omdat b.v. de romantiek ontbreekt, de verliefdheid is verdwenen, de sex teleurstelt, etc. In een huwelijk is dat compleet anders. Je belooft elkaar trouw tot de dood scheiding brengt. Ongeacht of je elkaar sexueel weinig of misschien zelfs niets (meer) te bieden hebt. Dat is juist de essentie van trouw. Gevoelens van verliefdheid en sexuele aantrekkingskracht kunnen bij tijden hoog opspelen maar ook verdwijnen. Zelfs definitief, b.v. door ouderdom, een handicap of een ziekte. Niettemin, je bent en blijft getrouwd. De roeping van huwelijkspartners is bovendien niet om elkaar lief te vinden, maar elkaar lief te hebben. No matter what.

luisteren naar wie?
In de tweede plaats is het een innerlijke tegenstrijdigheid om te beweren dat je God niet verlaat maar tegelijkertijd slechts naar je eigen hart wil luisteren. Het getuigt van eerlijkheid, om te onderkennen wat er in je hart leeft. Maar in vertrouwen met God leven wil óók zeggen: niet je eigen inzicht of impulsen volgen maar slechts luisteren naar wat Hij te zeggen heeft.

sexuele identiteit
In de derde plaats wordt iemands “ware identiteit” nooit bepaald door gevoelens. Er bestaan (in de regel) twee soorten sexuele identiteit: mannelijk en vrouwelijk. Het idee van ‘homofiele geaardheid’ als zijnde ‘de ware identiteit’, is volkomen misplaatst. Iemand is mannelijk of vrouwelijk en gedesoriënteerde gevoelens (homofiel, pedofiel, enz.) veranderen niets aan deze sexuele identiteit. Hoe, wanneer en waarom sexuele desoriëntatie ontstaat, is hier nu niet aan de orde. Ook niet de vraag in hoeverre het mogelijk is sexueel te heroriënteren. En het is al helemaal niet mijn oogmerk, welk gevoel dan ook, te veroordelen. Gevoelens an sich zijn nooit fout, ze zijn er gewoon, zoals chemische reacties. Ze kunnen ongewenst zijn, maar veroordelen of bestrijden ervan is zinloos en werkt meestal ook averechts.

Wat ik hier beweer, is dat niets misleidender is dan identiteit af te leiden uit gevoelens. Ik ben een man en daarom ben ik geroepen mij mannelijk op te stellen en te gedragen. En aangezien de mannelijke sexe aangelegd en geschapen is (biologisch, anatomisch, enz.) op het vrouwelijke  en het vrouwelijke op het mannelijke, is homosex onnatuurlijk. Hoe ‘politiek incorrect’ zo’n vanzelfsprekend gegeven tegenwoordig ook moge zijn.
Nog afgezien van de Bijbelse typologie waarin het mannelijke verwijst naar de Schepper en het vrouwelijke naar de schepping (zie Romeinen 1:25,26 en 8:22).

solide houvast
We leven in een maatschappij waarin massa’s mensen hun houvast hebben verloren of dreigen te verliezen. Houvast in waarden en normen die stáán en verankerd zijn in het erkennen van de trouwe GOD die de Schepper is van mannelijk en vrouwelijk. Daarop zou een mens bouwen. Al het andere is drijfzand.

Delen: