Kolosse 1:20 – Gód verzoent

… en door Hem ‘het al’ geheel tot Zich te verzoenen, vredemakend door het bloed van zijn kruis, door Hem, hetzij wat op de aarde, hetzij wat in de hemelen is.

We zagen al dat de betekenis van ‘verzoenen’ in dit vers overeenkomt met de alledaagse betekenis van ons woord ‘verzoenen’. Het beschrijft het proces  waarbij vijandschap en vervreemding (vergl. 1:21) plaatsmaakt voor vrede. Vijanden worden vrienden en liefhebbers.

Het is van groot belang om scherp te krijgen hoe Paulus zich hier uitdrukt. Dat staat namelijk haaks op de voorstelling zoals we die kennen vanuit de orthodoxe theologie. Deze stelt dat God eerst tevreden gesteld moest worden ten einde zich te kunnen verzoenen met de wereld. Niets is echter meer bezijden de waarheid dan deze voorstelling van zaken. God hoefde niet verzoend te worden, aangezien Hij nooit vijandig is geweest geweest ten opzichte van zijn schepselen! Het waren schepselen die vijandig en vervreemd waren, niet God.

Niet God verzoent zich met ‘het al’, maar Hij verzoent ‘het al’ tot zich. God is Degene die verzoent en ‘het al’ is daarin lijdend voorwerp. Zij ondergaat dit. ‘Het al’ wordt verzoend. Vijandschap of vervreemding is geen hindernis om te worden verzoend maar juist een voorwaarde. Zonder ziekte geen genezing en zonder vijandschap geen verzoening.

Delen: