hopeloze gevallen?

01-12-2015 - Geplaatst door Andre Piet

Via de mail kreeg ik onderstaande vraag voorgelegd:

Er staat in 1 Kor. 10:13 dat God niet boven vermogen verzoekt.
Ik worstel met de vraag hoe het dan kan dat er gelovigen zijn die zelfmoord plegen. Voor hen is het toch teveel geweest. Je zou zeggen dat zij toch boven vermogen verzocht zijn geweest. Zij konden het leven niet meer aan en zochten hun uitweg in zelfmoord.
Ik ben heel benieuwd naar uw uitleg.

In 1Korinthe 10:13 schrijft Paulus (lett. vertaald):

Geen beproeving heeft jullie genomen dan menselijke.
Maar getrouw is de God,
die niet zal toelaten,
dat jullie boven vermogen beproefd worden,
maar Hij zal samen met de beproeving
ook de uitkomst maken,
zodat jullie ertegen bestand zijn.

Hoe zit het in het licht van dit vers nu met gelovigen die zelfmoord plegen en het leven niet meer aankunnen? Heeft God het toegelaten dat zij wel boven vermogen beproefd worden? Zorgt Hij dan voor hen niet voor uitkomst? En zo ja, zijn we in dat geval niet genoodzaakt vraagtekens te zetten bij de trouw van God?

In de eerste plaats moeten we bedenken dat Paulus in de voorgaande verzen betoogde dat heel het volk dat uittrok uit Egypte (op slechts twee man na) is omgekomen in de woestijn, dus zonder het Beloofde Land te bereiken. Allen zijn gevallen te midden van de verzoekingen van afgoderij, van hoererij en ondankbaarheid. Kortom, door ongeloof hebben ze geen stand gehouden. Waren de beproevingen bovenmenselijk? Nee, zegt Paulus, want dat zou God niet hebben toegelaten. God is immers getrouw. En met de beproevingen geeft Hij ook altijd de uitkomst van zijn beloften. Die uitkomst garandeert dat GOD altijd voldoende geeft om staande te blijven in welke situatie ook. Maar dat garandeert niet dat een mens niet zou kunnen vallen. Paulus zegt immers in het voorgaande vers:

Daarom, wie meent te staan, zie toe, dat hij niet valle.

De oproep in deze passage is dat de mens zou staan op het betrouwbare woord van God. Zo niet, dan valt men vroeg of laat in de verzoekingen. Vandaar het voortdurend hameren in de brieven om staande te blijven (1Kor.15:58) in de hoop van het Evangelie (Kol.1:23). Dat is van levensbelang. Letterlijk zelfs. Want zonder dat Woord kom je (geestelijk) om in deze boze aeon.

De gelovige die zelfmoord pleegt doet principieel niet anders dan gelovigen die in andere verzoekingen vallen. Men blijft niet staan op het Woord en daardoor te zien op de uitkomst. Zelfmoord onderscheidt zich slechts daarin dat het naar de mens onherstelbaar is. De beproevingen zijn nooit te zwaar, verzekert Paulus ons, maar het is de twijfel aan Gods trouw en zijn voorzienend vermogend dat ons fataal wordt. Degene die besluit een einde te maken aan zijn leven is niet hopeloos of zonder uitkomst maar hij denkt dat te zijn. En juist door die misleiding valt iemand ten prooi aan een gevoel van hopeloosheid zodat men ten einde raad, de hand aan zichzelf slaat.

Kortom, de boodschap van 1Korinthe 10 is er één van hoop. Want GOD IS GETROUW – Hij laat nooit varen de werken van zijn handen. Hij geeft altijd uitkomst! Voor Hem bestaan er geen hopeloze gevallen. Nooit. Op dat fundament kan een mens elke beproeving doorstaan!

hopeloze gevallen?

Delen:

Categorieën

Recente blog items