gefeminiseerde kerk

Onlangs las ik een prikkelende weblog van ene Jan Bart Alblas waarin hij beschrijft hoe de kerk over-gefeminiseerd is.

De preek gaat over emotie en gevoel en over aardig zijn voor elkaar. Er wordt gezorgd in gebeden en collecte. Na de dienst is er tijd voor een praatje met een kopje thee of koffie, het liefst zonder suiker. Kleuren, bloemen, kinderen, emoties, zorgen en geklets, het zijn de bestanddelen van de eredienst.

En even verder:

Een voetbalminnende, bierdrinkende man zal zich niet thuis voelen in de tedere symfonie van kleuren en beelden. Dat is nog maar de kerkdienst. Ook de kerk als geheel mist ballen. De kerk presenteert zich als een plek waar het veilig is en waar alles mag. Alles kan er bedekt worden met een grote mantel der liefde. Maar geloven vraagt om moed en om de ruggengraat, om anders te doen dan de rest. Je moet er een kerel voor zijn. (…) In de kerkelijke ruimte is er helaas geen donkere stem die dit laat zien. Er zijn alleen hoge stemmetjes die niemand hoort.

‘vrouwen’ op de kansel
Aan een analyse waagt Jan Bart Alblas zich niet, maar op diens constatering zelf, valt wat mij betreft weinig af te dingen, hoewel enkele heren theologen in hun commentaren wel wat aan te merken hadden. Zo meent de christelijk-gereformeerde hoogleraar Herman Selderhuis dat je niet van een vrouwelijke of mannelijke kerk kunt spreken. Immers “er zijn zeer verwijfde mannen en zeer mannelijke vrouwen”, wat me juist een bevestiging van Alblas’ stelling lijkt! Omdat de mannen in de kerk geen kerels meer zijn, hoeft het niemand te verbazen dat de vrouwen de mannelijke rol overnemen. Waar in het orthodoxe segment van de kerken druk gesteggeld wordt over de vrouw op de preekstoel, is het slechts een kwestie van tijd dat dit er ook daadwerkelijk van gaat komen. Zonder dat men er erg in had, luisterde men trouwens al jaren naar ‘vrouwen’ op de kansel…

deerniswekkend getob
In datzelfde kader kunnen we ook het deerniswekkende getob binnen diezelfde kringen, over homosex verstaan. Gedesoriënteerd als men is, begrijpt men de ballen meer van het sexeverschil, en waartoe dit door de Schepper is ontworpen. Let wel: de SchepPER, een HIJ dus… al staat dát sinds het fenomeen ‘feministische theologie’, ook al niet meer vast. Waar men niet meer weet wat mannelijk en vrouwelijk betekent, kun je op zulke verwarring wachten.

“weest mannelijk”
Misken ik met het bovenstaande de vrouw en onderwaardeer ik het vrouwelijke, het softe en gevoelige? Absoluut niet! Zonder dit vrouwelijk aandeel functioneren mensen niet compleet. Het mannelijke bestaat slechts bij de gratie van het vrouwelijke (1Kor.11:11,12). “God schiep de mens … mannelijk én vrouwelijk schiep Hij hen” (Gen.1:27). Binnen deze dualiteit zou het mannelijke leidinggevend zijn. Heerschappij (afgeleid van heer…) is een mannelijke functie*. Het mag veelzeggend heten dat Paulus zijn brief aan de Korinthiërs, waar vrouwen symptomatisch de boventoon voerden, afsluit met de woorden…

Waakt, staat in het geloof, weest MANNELIJK, weest sterk!
1Korinthe 16:13

————————————————

* zie de blog over staf, scepter en roede

Delen: