de nationale synode

31-05-2019 - Geplaatst door Andre Piet

Afgelopen woensdag, 29 mei vond een bijeenkomst plaats in de tjokvolle Grote Kerk in Dordrecht. Er werd een ‘verklaring van verbondenheid‘ getekend vanuit veertig verschillende kerkgenootschappen. De gekozen datum was niet toevallig: het was die dag precies 400 jaar geleden dat de Dordtse Synode werd afgesloten. Tijdens die synode werden destijds de zogenaamde Dordtse Leerregels opgesteld en de leer van Arminius over de vrije wil en predestinatie veroordeeld.

arminiaans

De kwestie die destijds in Dordt speelde en die ook heel de natie bezighield, is inmiddels totaal op de achtergrond geraakt. Sterker nog: de enigen die nog heel serieus in de lijn staan van ‘Dordt’ zijn de refo’s, maar laten dat nu uitgerekend degenen zijn die vrijwel ontbraken bij ‘de nationale synode’. Met andere woorden: wat zich nu ‘de nationale synode’ noemde, werd vertegenwoordigd door… Arminianen. Want vergis u niet: ook al behoort men tot een kerk die officieel de Dordtse Leerregels in het belijdenis-pakket heeft, men denkt arminiaans of zoals dat tegenwoordig heet: ‘evangelisch’. Vraag maar eens aan een doorsnee PKN-er of God wil dat alle mensen worden gered. Dan zal het antwoord luiden: ja, dat wil God wel, maar dat betekent nog niet dat het ook gebeurt. De meesten realiseren zich niet dat dit een puur Arminiaans antwoord is. ‘Dordt’ leert uitdrukkelijk dat God (niet alle maar) allerlei mensen wil redden. Want als Hij alle mensen zou willen redden, ja, dan zou dat ook zonder meer gebeuren. Zie de kanttekeningen bij de Statenvertaling van 1Tim.2:4.

de belijdenis van Nicea

Enfin, de verschillen van weleer zijn vervaagd. Maar wat men nu graag ‘verdraagzaamheid’ noemt, zou 400 jaar geleden ‘onverschilligheid’ hebben geheten. Toen maakte men zich nog druk om wat de Bijbel al of niet leert…

Over alle kerkmuren heen, werd 29 mei 2019 tijdens ‘de nationale synode’ in Dordrecht elkaar de broederhand toegereikt. Nou ja… niet naar iedereen. Want luister naar de verklaring:

Wij weten ons samen verbonden met de oude christelijke kerk die haar geloof onder woorden heeft gebracht in de belijdenis van Nicea.

De belijdenis waar deze verklaring naar verwijst is de eerste die een kerkelijk concilie ooit heeft opgesteld. Tijdens dat concilie in Nicea werd Arius als ketter veroordeeld die zei dat Jezus Christus “de Zoon van God” is en niet (zoals Athanasius beweerde) ‘God de Zoon’. Daarin sprak Arius gewoon de Schrift na, die bij herhaling leert dat er “één God, de Vader” is (1Kor.8:6; Joh.17:3; Mar.12:32; 1Tim.2:5; Jud.:25; etc.). De belijdenis van Nicea weerspreekt dit nadrukkelijk en legde daarmee de basis voor de leer van de drie-eenheid: ‘één wezen maar drie personen’. Het is terminologie die de Schrift niet kent. Dat beweer ik niet zo zeer, het is een vaststelling. Men neme een concordantie op de Bijbel en zoek de verschillende termen maar eens op. U zult ze nergens aantreffen.

Men heeft elkaar in Dordrecht dus gevonden rond een concilie waarin officieel afstand genomen werd van de waarheid van de ene GOD. Waarbij men “woorden van menselijke wijsheid” verkoos boven die van de Schrift.
Maar ach, wie maalt om zulke (ketterse!) kritiek bij alle applaus en ‘hallelujahs’ die klinken bij ‘de verklaring van verbondenheid’?

Delen: