cremeren of begraven?

Van een bezoeker van de goedbericht-site  ontving ik een vraag over begraven en cremeren (vanuit Bijbels perspectief). Hieronder mijn reactie.

Wat ik in de Bijbel lees over crematie is dat mensen als daad van oordeel, verbrand worden (Gen.38:24; Lev.20:14, etc.). Denk ook aan het laatste vers van Jesaja waar sprake is van Gehenna (het dal van Hinnom) waar de verbrande lijken liggen van de mannen die de HERE afvallig werden. “De poel van vuur” in Openbaring (20:14,15) wordt feitelijk ook als een groot crematorium voorgesteld.

Wanneer het moment is gekomen voor de levendmaking in heerlijkheid, zal GOD alle mensen weer weten te vinden, ongeacht of ze ooit tot stof of tot as zijn geworden. Zou Hij die de mens formeert uit twee, voor het oog onzichtbare cellen, onmachtig zijn, om diezelfde mens uit het stof of as, te doen herrijzen?

Waarom een gelovige kiest om begraven i.p.v. gecremeerd te worden, is niet vanwege een gebod of verbod maar vanwege de symboliek daarachter. Vuur symboliseert ‘over en uit’. Het zet een definitief punt achter het verleden. Voor veel mensen is dit ook een belangrijk, levensbeschouwelijk motief. Het leven is voorbij, punt uit, en daarom kiest men er voor ‘om in rook op te gaan’.

Begraven daarentegen is een uitbeelding van zaaien in de aarde, met het uitzicht op nieuw leven dat eens zal verrijzen (1Kor.15:35-44). Waar een crematie een punt zet achter het verleden, demonstreert een begrafenis: wordt vervolgd. Begraven worden symboliseert hoop. De staande steen op het graf, als opgericht teken, onderstreept deze verwachting: degene die hier ligt zal opstaan! Begraven worden brengt een ode aan Hem die het graf als Eersteling leeg achterliet. Als garantie van Leven voor elk mensenkind!

Delen: