openbare voorbede?

3 Ik dank mijn God, zo dikwijls ik uwer gedenk; 4 immers, in al mijn gebeden bid ik telkens voor u allen met blijdschap…
Filippi 1

Nadat ik eerder deze week een weblog had gewijd aan voorbede voor anderen, ontving ik van iemand een mailtje daarover. De schrijver bekende dat hij zich tot dusver altijd erg ongemakkelijk had gevoeld bij dit onderwerp. In de gemeente waarvan hij deel uitmaakt, worden met grote regelmaat lijsten van mensen ‘afgewerkt’ die voorbede behoeven. Lange gebeden, niet zelden voor mensen die hem zo goed als onbekend zijn en met informatie waarvan hij vaak denkt: moet ik dat weten? Wordt op deze wijze gebed geen leeg ritueel?, zo was zijn vraag. Meer een belasting dan een ‘ademhaling van de ziel’?

Ik kan de mailer niet anders dan gelijk geven. In de Bijbel is voorbede geen opgelegd programma maar een zaak van hartelijke betrokkenheid. Paulus kende de Filipiërs persoonlijk en iedere keer wanneer hij aan hen dacht, dankte hij God onwillekeurig en bad hij ook voor hen. Ze stonden hem na aan het hart. Voorbede doe je voor mensen aan wie je denkt (“zo dikwijls ik uwer gedenk…”) en waarbij je betrokken bent. Je bidt om hen te ondersteunen (zie  2Kor.1:11). Daarmee is bidden is een persoonlijke zaak. Zoals Jezus dat ook ooit had onderwezen.

Maar gij, wanneer gij bidt, ga in uw binnenkamer, sluit uw deur en bid tot uw Vader in het verborgene…
Matteüs 6:6

Danken voor de maaltijd deed Jezus en public. Maar wanneer Hij ging bidden trok Hij zich altijd terug. Bij de spijziging van de vijfduizend dankte Hij in aanwezigheid van allen, maar Hij ging vervolgens in eenzaamheid de berg op, om te bidden (Mat.14:19,23). Juist waar het gaat om bidden, benadrukt de Schrift het persoonlijk karakter daarvan.

Delen: