Brits-Israël?

In de vorige weblog stelde ik vast dat sinds de dagen van koning Kores, de naam ‘Jood’ betrekking heeft op alle erfgenamen van de twaalf stammen.

ex-Israëlieten
De tien stammen van Israël die ooit waren gedeporteerd naar Assyrië, zijn voor het grootste deel nimmer teruggekeerd naar het land. Slechts een piepkleine rest (“één uit een stad, twee uit een geslacht”, vergl. Jer.3:14) keerde wel terug of bewaarde haar identeit in het buitenland. De overigen hebben zich geassimileerd, d.w.z. vermengd met de volkeren om zo te verdwijnen. Zij zijn, om met Efeze 2:12 te spreken, “vervreemd van het burgerschap Israëls”. Dit laatste vers vormt een interessante aanwijzing dat het Evangelie juist bij deze heidenen terecht zou komen. Niet slechts bij heidenen in het algemeen maar bij hen die door vermenging  heidenen waren geworden.

Brits Israël
De Brits-Israël-leer beweert dat het Woord van genade speciaal terecht kwam bij de volkeren die dankzij hun Israelietische afkomst daarop aanspraak konden maken. Maar dit strijdt met alles wat genade is! Genade valt immers juist daar ten deel waar alle rechten verspeeld zijn. Als de Angel-Saksische volken al deels van Israëlietische komaf zijn (wie weet), dan betekent dit niet dat ze daarmee wettige erfgenamen  maar juist vervreemde bastaarden zijn. Geen Israëlieten, maar ex-Israëlieten. Als het waar is dat het Evangelie juist bij de Angel-Saksische volkeren wortel heeft geschoten, dan kan dit nooit dankzij -, maar juist ondanks hun genealogie zijn! Zoals water altijd de laagste plaats opzoekt, zo zoekt genade juist hen die dit het minst verdienen.
Opdat niemand naar het vlees zou roemen!

Delen: