Titus 2:1 – maar jij!

Maar jij, spreek hetgeen de gezonde leer betaamt.

In de eerste vier verzen van de brief aan Titus zette Paulus uiteen wat de inhoud is van de prediking die aan hem van Godswege was toevertrouwd. Vanaf vers 5 draagt hij Titus op om gekwalificeerde senioren aan te wijzen die “de gezonde leer” zouden handhaven in de ekklesia’s op Kreta. Dat was nodig want er waren vele tegensprekers en die moesten worden weerlegd en de mond worden gesnoerd. Deze tegensprekers, “ijdele praters en bedriegers” wierpen hele huizen omver met hun gezwets. Heel krachtig zou Titus hier de waarheid van God tegenover stellen. Tegen de achtergrond van de leringen en praktijken op Kreta, zegt Paulus dan: “maar jij…” (vergl. 2Tim.3:10; 4:5). Titus zou het contrast demonstreren.

Titus krijgt hier niet de zozeer de opdracht om “de gezonde leer” te onderwijzen (zoals in 1:13), maar om te spreken die dingen die “de gezonde leer” betamen. Het ‘spreken’ hier (Gr. lalo) is niet zozeer het openbaar leren, als wel het alledaagse spreken. In het navolgende noemt Paulus diverse groepen van gelovigen die Titus zou aanspreken op een gedrag en houding die passen bij “de gezonde leer”. Of zoals hij het later zo mooi formuleert (2:10): om de leer van God onze Redder in alles te versieren!

Delen: