Psalm 22:2 – Eli, Eli lama….

Mijn God, mijn God, waartoe U mij verlaat! Ver van mijn redding, [van de] woorden van mijn gebrul.

Psalm 22 is een profetische psalm van David. Hij spreekt niet van zichzelf  maar van “de zoon van David”. Het eerste deel voorzegt nauwkeurig Jezus’ lijden aan het hout. Jezus reciteerde deze psalm ook tijdens die uren. De psalm spreekt van de spot van zijn volksgenoten (“wentel het naar JAHWEH, laat die hem verlossen”), de kruisiging (“die mijn handen en voeten doorboren”), de fysieke marteling (“al mijn botten zijn ontwricht”; “mijn energie is opgedroogd als aardewerk en mijn tong kleeft aan mijn kaken”), de rol van de Romeinse soldaten (“zij verdelen mijn kleren onder elkaar en zij werpen het lot over mijn kleding”).

De lichamelijke pijn aan het kruis was onvoorstelbaar (“mijn gebrul”). Voeg daarbij de smaad die Jezus onderging van de Romeinen (“want honden omringen mij”) en vooral van zijn volksgenoten (“veracht door het volk”). Maar het diepste lijden was toen midden op de dag, het drie uur lang donker werd en Jezus daar hing tussen hemel en aarde. Hoewel Jezus ook toen wist “de Vader is met mij” (Joh.16:32), antwoordde God hem niet. Dat antwoord volgde pas drie dagen later…

Delen: