1Korinthe 15:42 – zaaien in vergankelijkheid…

 Er wordt gezaaid in vergankelijkheid, en opgewekt in onvergankelijkheid…

Begraven worden is in de Schrift een veelzeggende daad van hoop. Paulus vergelijkt het met zaaien. Je vertrouwt b.v. een graankorrel toe aan de aarde (:37) in de verwachting dat daar te zijner tijd koren uit zal voortkomen. Het verwijst naar opstanding van doden.

Paulus benoemt een aantal contrasten tussen het type lichaam dat ‘gezaaid’ wordt en het lichaam dat wordt opgewekt. Het eerste verschil is dat een vergankelijk lichaam wordt begraven en een onvergankelijk lichaam wordt opgewekt. Het lichaam dat we als stervelingen hebben gaat zeventig of tachtig jaar mee. Soms minder, soms meer. En in de loop van de jaren ervaren we in toenemende mate de aftakeling. Lichaamsfuncties verminderen. Steeds meer hulpmiddelen hebben we nodig en de capaciteiten nemen af. Totdat het lichaam het begeeft. Dat is wat vergankelijkheid is.

Maar waar wij denken dat het einde is, daar begint het voor GOD pas echt. Want Hij zal op zijn tijd, “ieder in zijn eigen rangorde” (:23), de doden levend maken. Geen herhaling van dit vergankelijke bestaan maar een nieuw bestaan in onvergankelijkheid. Niet langer stervelingen maar werkelijk LEVEND! Inderdaad, onvoorstelbaar!

Delen: