de verdeelsleutel van het ‘Nieuwe Testament’

OT voor Israël & NT voor kerk?

De etiketten die wij hanteren om de Schriften in te delen zijn tamelijk ongelukkig. Dat geldt voor zowel het Oude als het Nieuwe Testament. In de eerste plaats dekt het woord ’testament’ in het geheel niet de betekenis van het originele woord ‘verbond’. Punt twee: het ‘Oude verbond’ begint niet bij Genesis 1 maar pas duizenden jaren later bij de ontvangst van de stenen tafelen. Punt drie: ze eindigt niet bij het laatste hoofdstuk van Maleachi maar op z’n vroegst bij de kruisdood van Christus. Dus ergens halverwege ons ‘Nieuwe Testament’. Correcter is het te spreken van de Hebreeuwse en Griekse Schriften.
Jeremia 31:31

De heersende gedachte in de christenheid is dat het ‘Oude Testament’ over Israël handelt en het ‘Nieuwe Testament’ over de Kerk. Niets is minder waar! Ook het ‘Nieuwe Testament’ is voor het grootste deel puur Israëlitisch. Als Paulus het over Israël heeft schrijft hij: “hunner zijn de verbonden”. D.w.z. niet alleen het oude  maar óók het nieuwe verbond is voor Israël.
Romeinen 9:4

Jezus’ Boodschap NIET voor heidenen…

Jezus zegt tot een buitenlandse vrouw: “Ik ben slechts gezonden tot de verloren schapen van het huis Israëls…. het is niet goed het brood der kinderen (Israëls) te nemen en het de honden (lees: de heidenvolken) voor te werpen”. De boodschap van Jezus in de evangeliën is brood voor Israël en niet bestemd voor de heidenen. Mattheüs 15:24-26

Christus op aarde was een “Dienaar van besnedenen” schrijft de heidenapostel.
Romeinen 15:8

twee Evangeliën?

In Galaten 2 spreekt Paulus over twee Evangeliën van één en dezelfde Heer. Aan Paulus was “het Evangelie der voorhuid” toevertrouwd en aan Petrus “het Evangelie der besnijdenis”. De NBG-vertalers hebben dit verschil weggemoffeld door te vertalen “het Evangelie aan de onbesnedenen” en “het Evangelie aan de besnedenen”. Maar de grondtekst laat overduidelijk zien dat het niet slechts om twee verschillende doelgroepen gaat maar om twee verschillende Evangeliën.
Galaten 2:7; de Staten-Vert. is wél correct!

wat ging er mis bij de Galaten?

De ellende in de gemeenten van Galaten was dat men “het Evangelie van de voorhuid” ging vermengen met “het Evangelie van de besnijdenis”. De boodschap van Petrus en Jakobus (met een prominente plaats voor de Joodse gebruiken) werd vermengd met de boodschap van Paulus voor de heidenwereld. En dáárvan zegt Paulus: “dát is geen Evangelie”.
Galaten 1:6

Het christendom als religie is ontstaan uit een vermenging van “het Evangelie der voorhuid” met “het Evangelie der besnijdenis”. Een mix van enerzijds een beetje Paulus en anderzijds een beetje Jacobus, Petrus en Johannes. Is het niet karakteristiek dat Petrus door honderden miljoenen christenen beschouwd wordt als het hoofd van de heidenkerk? Terwijl de Schrift hem juist “apostel der besnijdenis” noemt!

het unieke van Paulus’ Evangelie

Tot op de dag van vandaag (er)kent men in de christelijke wereld zelden het unieke van Paulus’ Evangelie. In Galaten 1 betoogt de apostel dat zijn roeping en prediking los staat van dat van ‘de twaalf’ in Jeruzalem. Op andere plaatsen spreekt hij zelfs van “mijn Evangelie”.
Galaten 1:11-24; Romeinen 2:16; 16:25; 2Timotheus 2:8

De uitdrukking “Evangelie der voorhuid” geeft aan dat aan Paulus een heidense Boodschap was toevertrouwd. Geheel buiten de wet en de joodse gebruiken om. Een Boodschap van puur ‘om niet’. Waarom? Zelf schrijft hij: opdat “ik zo mogelijk de naijver van mijn vlees en bloed mocht opwekken”. De apostel deed met zijn genade-boodschap niet anders dan jaloezie opwekken onder zijn volksgenoten.
Romeinen 11:14; Romeinen 10:19

de indeling van het ‘Nieuwe Testament’

Volgens de plechtige afspraak op de apostelvergadering richt Paulus zich tot de heidenwereld terwijl Jacobus, Petrus en Johannes zich richten tot “de besnijdenis”. Galaten 2:9 is de sleuteltekst voor de indeling van het NT. Aan deze tekst is de volgorde van de boeken in het NT ontleend. Maar nog véél belangrijker: de adressering van de NT-ische geschriften is hier in één pennestreek vastgesteld.

Let op: Jacobus, Petrus en Johannes schreven GEEN algemene (katholieke) brieven zoals iedereen schijnt te denken, maar besnijdenis-geschriften. Documenten voor Israël en de synagoge.

Men heeft dikwijls geprobeerd Paulus te harmoniëren met Jacobus. Maar het lukt niet echt. Beiden hadden een bediening van Godswege MAAR in een totaal verschillende ‘setting’. Het zijn twee verschillende instrumenten, met elk een geheel eigen geluid… onder leiding van één Dirigent.

Jacobus richt zijn brief tot “de twaalf stammen in de verstrooiing” (1:1). Aan mensen die in de synagoge samenkwamen en die het gebruik kenden van oliezalving (5:14) en geloften (5:15).
In 2:2 is geen sprake van ‘vergadering’ (NBG) maar van synagoge; 5:15 “gelovig gebed” is letterlijk “gelofte van geloof”

Petrus de apostel van … Israël!

Petrus’ brieven zijn gericht aan de “vreemdelingen in de verstrooiing”. Aan joden in de diaspora. Hij noemt hen een “uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie…”. Slechts Israël komt voor deze kwalificaties in aanmerking.
Galaten 2:8; 1Petrus 1:1; Galaten 2:8; Exodus 19:5,6

Aan Petrus waren ooit de sleutels van het Koninkrijk toevertrouwd. Hij is het die bij cruciale gelegenheden in het boek ‘Handelingen’ de deur opent. In Judea (hoofdstuk 2), in Samaria (hoofdstuk 8) en aan “het einde der aarde” (hoofdstuk 10). In Caesarea ontsluit hij het Koninkrijk voor een “vreemdeling in de poorten”: Cornelius en de zijnen. Mattheüs 16:19

en Johannes in de Openbaring?

De zeven gemeenten in Openbaring 2 & 3 zijn geen heidengemeenten maar Messias-belijdende synagogen. Deze joden worden gewaarschuwd voor “de synagoge van satan, voor hen die zeggen dat zij joden zijn en het NIET zijn”. De “engel der gemeente” verwijst naar een bekende functie in de synagoge, de zgn. Sjeliach Tsibboer (lett. afgezant van de gemeenschap) of de chazan.
Openbaring 3:9

Delen: