1Korinthe 15:12 – geen opstanding van doden?

Maar indien van Christus geheraut wordt dat hij uit de doden is opgewekt, hoe zeggen sommigen dan onder jullie dat er geen opstanding van doden is?

In dit vers noemt Paulus de eigenlijke aanleiding voor het thema dat hij in dit hoofdstuk aansnijdt. Dat hij zo uitgebreid ingaat op de opstanding van Christus en hierna ook op de allesomvattende impact daarvan, is vanwege de bewering van sommigen in de ekklesia te Korinthe, dat er geen opstanding van doden zou zijn.

Merk op dat deze lieden niet beweerden dat er geen hiernamaals zou zijn. In de Griekse denkwereld ging men sinds Plato algemeen uit van het idee van een onsterfelijke ziel. Dat wil zeggen: als de mens sterft, gaat hij niet echt dood maar legt hij enkel zijn lichaam af terwijl de ziel voortleeft. Dit idee is met huid en haar overgenomen in de christelijke wereld en vastgelegd in allerlei belijdenisgeschriften. Bedenk goed wat de consequentie van die leer is. Het is een ontkenning van de dood en daarmee ook een ontkenning van opstanding van doden. Als ‘doden’ in werkelijkheid namelijk zouden voortleven, zijn zij dus geen doden (Openb.20:5). Dan is er ook geen enkele noodzaak tot opstanding. Het maakt opstanding een overbodig en ijdel begrip. Vlijmscherp zet Paulus dit aan de kaak.

Delen: