hoe Christus de dood teniet doet…

Christus de eersteling

1Korinthe 15 is het magistrale hoofdstuk waarin Paulus het machtige feit belicht dat Christus is opgewekt uit de doden als eersteling. Hij is weliswaar niet de eerste die opstond uit de doden, maar wel de eerste die eens voor altijd het graf leeg achterliet. Daarmee is Hij ook de garantie van een universele oogst die zal volgen. Heel de mensheid zal worden levend gemaakt zoals Hij werd levendgemaakt!

Want evenals in Adam ALLEN sterven, zo zullen ook in Christus ALLEN levend gemaakt worden. Maar ieder in zijn eigen rangorde: Christus als eersteling…
-1Korinthe 15:22,23-

Christus is hier het model en prototype. Opstandingen zoals Lazarus dit meemaakte, of de jongeling van Naïn of het dochtertje van Jaïrus vallen buiten Paulus’ beschouwing. Zij stonden weliswaar op uit de doden, maar dit was slechts een terugkeer tot het sterfelijke bestaan. Want later zouden zij alsnog een tweede keer sterven. Zulke opstandingen rekent Paulus niet mee, zodat Christus met recht de Eersteling genoemd kan worden.

de eerste en tweede rangorde

De levendmaking van allen geschied volgens Paulus in drie rangorden.

23 Maar ieder in zijn eigen rangorde: Christus als eersteling, vervolgens die van Christus zijn in zijn parousia; 24 daarna het einde, wanneer Hij het koningschap aan God de Vader overdraagt, wanneer Hij alle heerschappij, alle macht en kracht onttroond zal hebben.
-1Korinthe 15-

De levendmaking van Christus is een historisch feit, maar de tweede rangorde wacht inmiddels bijna tweeduizend jaar. Die levendmaking zal plaatsvinden in de parousia (=de presentie) van Christus. Dat is niet één moment maar de periode waarin Hij zijn koningschap zal vestigen in hemel en op aarde. In die tijd zal “de ekklesia die zijn lichaam is” haar Heer tegemoet in de lucht (1Thes.4:17). Later zullen ook de rechtvaardigen van Israël opstaan (Dan.12:2), evenals de martelaren uit de tijd van de heerschappij van het Beest (Openb.20:4). Dat is de tweede rangorde.

bij het einde van Christus’ heerschappij

De derde rangorde van levendmaking is tevens de laatste rangorde. Daarom noemt Paulus deze rangorde ook “het einde”. Deze levendmaking zal plaatsvinden “wanneer Hij het koningschap aan God de Vader overdraagt”.

25 Want Hij moet als koning heersen, TOTDAT Hij al zijn vijanden onder zijn voeten gelegd heeft. 26 De laatste vijand, die teniet gedaan wordt, is de dood…
-1Korinthe 15-

Allen (die dan nog over zijn) die bij deze gelegenheid worden levend gemaakt, zullen geen deel hebben aan de heerschappij van Christus. Want zodra deze laatste rangorde zal zijn levend gemaakt, zal Christus het koningschap overdragen aan God de Vader en dus niet langer als koning heersen. Dit is een problematisch gegeven voor degenen die ervan uitgaan dat Christus zal heersen tot in alle eeuwigheid. Dat idee is gebaseerd op de gangbare bijbelvertalingen waarin de ‘aionen’ (=wereldtijdperken) helaas zijn wegvertaald. De Bijbel zegt bij herhaling dat Christus zal heersen “tot in de aionen der aionen”(Openb.11:15), maar met een uitdrukkelijk “totdat“. Christus zal heersen in “de duizend jaren” (Openb.20) en ook daarna is aanvankelijk nog steeds sprake van Christus’ heerschappij (Openb.22:5) en van “de troon van het Lam” (Openb.22:1).

ook na de duizend jaren heerst Christus nog

Uit het feit dat Christus (aanvankelijk) nog als koning heerst tijdens de nieuwe hemel en aarde, volgt dat de laatste rangorde van levendmaking dan nog niet kan hebben plaatsgevonden. Openbaring 21/22 bevestigt dit ook. Er is immers nog sprake van velen die in “het meer van het vuur” de tweede dood hebben gevonden (21:8). De dood is nog niet teniet gedaan en dus heerst Christus nog.

de dood voortgezet = de tweede dood

Vele uitleggers menen dat de dood teniet gedaan wordt bij “de grote witte troon”. Dat zou dan zijn wanneer de dood en Hades in “het meer van het vuur” worden geworpen (Openb.20:14,15). Maar dat is een groot misverstand aangezien bij die gelegenheid de dood niet wordt teniet gedaan, maar wordt voortgezet in “de tweede dood”. Want allen die vanaf dan dood zijn, zijn voor de tweede keer dood. Hun opstanding bij de grote witte troon had als doel om te worden gericht. Hun opstanding was feitelijk een onderbreking van hun doodstoestand. Want ze waren dood en na verloop van tijd sterven zij een tweede dood. Ook hun opstanding was slechts een terugkeer in vergankelijkheid. En beslist geen levendmaking zoals Christus als Eersteling werd levendgemaakt.

de dood teniet gedaan = allen levend gemaakt

Pas aan het einde van Christus’ koningschap zal Hij de dood teniet doen. Dat is niet bij de “grote witte troon”, maar ver daarna. Hoe zal Hij de dood teniet doen? Antwoord: door allen levend te maken! Met dat statement begon Paulus immers zijn betoog over de rangorden van levendmaking (1Korinthe 15:22).

Evenals in Adam ALLEN sterven, zó zullen ook in Christus ALLEN levend gemaakt worden…

Alle Adamieten, zonder uitzondering, zijn stervelingen. Hetzij voor de eerste keer, hetzij voor de tweede keer, zoals bij de opstanding van het oordeel bij de grote witte troon (Joh.5:29). Maar deze zelfde ALLEN zullen in Christus worden levendgemaakt. Het is de ultieme climax en bekroning van Christus’ heerschappij wanneer Hij de dood als laatste vijand teniet doet. Want vanaf dan ontbreekt niemand meer. Er is geen dood meer omdat allen zijn levend gemaakt. En Christus zal een volmaakt Koninkrijk overdragen aan God de Vader die vanaf dan zal worden “alles in allen” (1Kor.15:28)!

Wat een toekomst! Wat een Evangelie!

Delen: