wees dus volmaakt?

Een column van een psycholoog n.a.v. het bijbelwoord in Matteüs 5:48, begon zo:

‘Wees volmaakt’. Voor perfectionisten is dit een Bijbels bevel dat de druk opvoert. En wie geen perfectionist is, moet dat dan misschien maar worden? Moeten we een drang hebben om géén fouten te maken? Helaas, onze prestaties schieten vaak wel ergens in tekort. Ons ouderschap is niet foutloos.
We zijn niet altijd brave kinderen van onze ouders. Onze inzet voor werk, kerk, of anderen kan altijd méér. Of, als de uren op zijn, dan hadden we ze vast béter kunnen besteden. Ook als de energie op is – doorgaan, beter doen, ‘wees volmaakt’. ‘Zoals je hemelse Vader volmaakt is’.

De psycholoog wijst er dan terecht op dat ‘volmaakt’ in de Bijbel niet de betekenis heeft van perfect maar van volwassen. Hij illustreert dit aan de hand van het scheppingsverhaal in Genesis, waar goed ook niet perfect betekent. Hij sluit zijn column af met de volgende raad:

Praktisch gezien beveel ik perfectionisten aan: experimenteer eens met jouw hoge lat. Bedenk enkele activiteiten waarbij je, in plaats van te streven naar 100 procent perfectie, gaat streven naar 90, 80 of zelfs 60 procent perfectie. En noem het dan voor jezelf ‘goed genoeg’.
Wie zichzelf dat toestaat, gaat volwassener om met het leven. En krijgt wellicht ook een volwassener kijk op God: als Iemand die niet zozeer ons afrekent op onze tekorten; maar als hemelse Vader die ook houdt van wie 80 procent, 60 procent of zelfs waardeloos presteert.

Voor perfectionisten lijkt dit mij een prima advies. Goed is niet alleen de eindbestemming maar ook de reis er naar toe. Dat lijkt me inderdaad een veel relaxter perspectief.

Toch zou ik graag op iets willen wijzen dat (in mijn beleving) nog veel mooier en bevrijdender is. Ook een veel betere remedie tegen perfectionisme. Wist u dat in Mat.5:48 helemaal niet staat “WEES dus volmaakt…” (zie NBV en St.Vert.) maar “jullie ZULLEN dan volmaakt zijn…” (zie NBG51). Taalkundig geformuleerd: in de grondtekst staat geen gebiedende wijs maar een aantonende wijs, toekomende tijd. Een belofte dus! Zodat de verplichtingen geheel bij de belovende partij liggen. Jezus’ woorden zijn geen opdracht om te streven naar volmaaktheid of volwassenheid. Nee, Hij belooft zijn aanhoorders dat ze het zullen zijn.

“Wees volmaakt…” zijn woorden die aan het werk zetten. Werken aan onszelf. Maar “jullie zullen volmaakt zijn…” doet ons alles verwachten van onze hemelse Vader die volmaakt is. Die daarom ook vervult wat Hij belooft. Dat geeft de credits aan Hem die ze toekomt. Wat een hoopvolle, blijmakende mededeling! En is dat juist niet wat ons in de goede richting doet kijken en bewegen?!

————————————

Reageer op Facebook

Delen: